Εδώ έχουμε (ή πιο σωστά είχαμε) την επιτομή της χρυσής μετριότητας.
Οι Burning Point δισκογραφούν από την αρχή του αιώνα κι αισίως φέτος φτάνουν στον 6ο ολοκληρωμένο δίσκο τους και για τον γράφοντα, στον καλύτερο τους. Όμως ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή.
Οι Φινλανδοί αρέσκονται στο μελωδικό power metal. Κι όταν λέμε μελωδικό εννοούμε πολύ μελωδικό, στα όρια με το hard rock ακόμα και με το AOR σε στιγμές. Υπάρχει έντονη χρήση πλήκτρων αλλά καταφέρνουν να μην υποβαθμίζουν τον κιθαριστικό χαρακτήρα της μπάντας, καθώς η δουλειά που έχει γίνει σε leads και riff είναι εξαιρετική.
Τα τραγούδια από πλευράς σύνθεσης είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο με ωραία κουπλέ, δυνατές γέφυρες και ευκολομνημόνευτα ρεφραίν. Χωρίς δόση υπερβολής, μέσα στο “The Blaze” ο ακροατής θα ανακαλύψει δέκα μικρά διαμαντάκια του μελωδικού heavy ήχου καθώς και μία ωραία διασκευή στο “Metal Queen” της Lee Aaron.
Τι από όλα αυτά που έχουμε πει έλειπε από τους Burning Point έως τώρα; Μα φυσικά η τεραστίων δυνατοτήτων φωνάρα της Nitte Valo. Ό,τι της λείπει από εξωτερική εμφάνιση, η πρώην τραγουδίστρια των Battle Beast, το βγάζει με τη φωνή της. Μια φωνή που είναι παράδειγμα για το πώς πρέπει να τραγουδάει μια γυναίκα heavy metal και τι σημαίνει μεταλλική γυναικεία ερμηνεία.
Μια κατηγορία μόνη της η Nitte. Μπορεί να μη βγάζει μπούτια έξω για να τραβήξει το αντρικό κοινό (σώπα μωρέ… μεταλλάδες είμαστε… ποιος ασχολείται με την εμφάνιση… ρωτήστε και τους Madder Mortem…), αλλά όπως αποδεικνύεται κι εδώ, είναι ικανή να ανεβάσει επίπεδο ένα συγκρότημα μόνη της. Επουδενί δε μειώνω την ποιότητα της πρώτης ύλης που πήρε από τους υπόλοιπους και για την οποία μίλησα παραπάνω.
Ένα μεγάλο συγκρότημα μελωδικού hard n’ heavy γεννιέται 16 χρόνια μετά τη γέννηση του. Μην αμελήσετε το “The Blaze”. Απλά μην.
ΥΓ. Ακούστε το ρεφραίν του “The King Is Dead, Long Live The King” και μετά τη γέφυρα του “We Got The Time” των Heaven’s Gate… Χεχε
552 
