Το “Retribution” είναι η δεύτερη κυκλοφορία του προσωπικού σχήματος της Νατάσας Τσίρου, τρία χρόνια μετά το “Songs for the X Generation” και με νέο, σχεδόν, πλήρωμα, εξίσου καλών μουσικών και συνεργατών, όπως και στην προηγούμενη δουλειά άλλωστε.
Καταρχάς την παραγωγή την έχει κάνει ο Θοδωρής Ζευκιλής, που έχει ασχοληθεί παλαιότερα με αυτές των Planet of Zeus, των Echo Tattoo και πολλών άλλων, κάτι που από μόνο του δίνει πόντους στο δίσκο.
Από εκεί και πέρα, το σχήμα επικαλείται επιρροές, όπως οι Soundgarden, οι Alice In Chains και οι Faith No More ανάμεσα σε άλλα ονόματα, αλλά και κάποιες prog – rock καταβολές, όπως οι Rush και οι Mars Volta. Εντούτοις, είναι στις πιο αργές και bluesy στιγμές που λάμπει το άστρο της μπάντας, όπως στο αργόσυρτο και θλιμμένο “Gone” κάπου στη μέση του δίσκου.
Οι ως άνω επιρροές, εξ’ ακοής, περιορίζονται κυρίως στους AIC και για να είμαστε πιο ακριβείς, στα προσωπικά του Jerry Cantrell, όπως φαίνεται από τη φωνητική μελωδία του πηγμένου με guests “Devil’s Advocate” και στα πιο ήπια σημεία των Audioslave στο “How I End the Show”, παρ’ όλη την αποπροσανατολιστική slide εισαγωγή.
Σε γενικές γραμμές αυτό που ακούγεται στο “Retribution” είναι παλαιάς κοπής mid tempo βαρύ blues/rock, που φέρνει, όντως στους προαναφερθέντες Echo Tattoo. Από διαφορετική σκοπιά, ακούγεται ως μια πιο light έκδοση των Liquidust , απλά οι όποιοι πειραματισμοί κι εναλλαγές κόβουν αρκετή από την ταχύτητα και την επιθετικότητα των προαναφερθέντων.
Προφανώς το όλο εγχείρημα και για ευνόητους λόγους, φέρνει και στις αδερφές Heart, τις Runaways και την Joan Jett, ενώ κάπου στο “Little Misses and a Gent” η μπάντα αφήνεται πλήρως στα πρωτόλεια 12-bar blues.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, αλλά το αποτέλεσμα είναι καθόλα ευχάριστο στο σύνολό του, οπότε οι λάτρεις της εν λόγω σκηνής, που ούτως ή άλλως δεν περιμένουν πλέον κάτι καινοτόμο, θα περάσουν καλά ακούγοντας το νέο πόνημα της Νατάσας Τσίρου και της εξαιρετικής παρέας της.
413 
