Παρθενικό άλμπουμ για τους Νορβηγούς επαρχιώτες κι ως συνήθως διαβάζουμε μεγάλα λόγια στο δελτίο τύπου με πολλές αναφορές σε μεγάλα ονόματα σαν επιρροές και μπλα μπλα. Και η αλήθεια είναι πώς δεν τα πάνε και άσχημα.
Μας ξεγελάνε στην αρχή με ένα μεγάλο σε διάρκεια doom σημείο αλλά το metal στοιχείο εξαφανίζεται κάτω από screamo και post ξεσπάσματα και παραμένει διακριτικό για τον υπόλοιπο δίσκο και από το δεύτερο κομμάτι περνάμε καθαρά σε χωράφια post-punk/hardcore και prog/post-rock με μπόλικες αλλαγές, love or hate φωνητικά και πειραματική διάθεση. Η ατμόσφαιρα καθαρά σκανδιναβική και ψυχρή και η όλη φάση φέρνει λίγο σε “τι θα γινόταν αν οι Solefald ξεκινούσαν από screamo/post-punk αντί για μαυρομέταλλο”.
Μειονέκτημα του άλμπουμ ότι είναι λίγο της υπομονής, όπως και τα περισσότερα της συνομοταξίας του. Εύκολο άκουσμα δεν το λες, χωρίς να είναι και κάτι υπερβολικά δύσκολο, αλλά για ντεμπούτο τα πάει μια χαρά, υποθέτω στην πορεία το γκρουπ θα βρει τη ροή του.
Προτείνεται, επιφυλακτικά, σε άτομα που αρέσκονται στους ήχους των Crippled Black Phoenix, Suffocate For Fuck Sake και Rolo Tomassi, μπορεί οι Dreamarcher να μην μοιάζουν τόσο ηχητικά με τα προαναφερθέντα γκρουπ (ούτε τα φτάνουν σε ποιότητα ακόμα) αλλά λειτουργούν σε παρόμοιο μήκος κύματος και ενδεχομένως να βρουν καινούργιους φίλους ανάμεσα στο κοινό αυτό.
487 
