Είναι ένα είδος χαρακτήρα που όλοι έχουμε συναντήσει σε ταινίες κουνγκ-φου…
Ένας τυπάς ή τύπισσα που δεν είναι ούτε ο star ούτε ο κακός της ταινίας, χαμηλών τόνων, είτε κάνας ζητιάνος, είτε γκαρσόνι, είτε πουλάει φρούτα στο παζάρι ή κάτι άλλο ουδέτερο, απλά περιφέρεται διακριτικά στο background μέχρι που κάποια φάση τα παίρνει και τους δέρνει ΟΛΟΥΣ.
Αν αντικαταστήσουμε το κουνγκ-φου με doom metal, αυτός ο χαρακτήρας είναι οι Cardinal Wyrm, διακριτικοί σαν παρουσία, δεν πολυπαίζουν σε μοδάτα φεστιβάλ, με περιορισμένο έως ανύπαρκτο merch, χωρίς διαφημίσεις σε περιοδικά και φωτογραφίσεις με ράσα και κηροπήγια, και όμως δύο συνεχόμενες φορές έχουν βγάλει τον καλύτερο doom δίσκο της χρόνιας, αρχικά με το “Black Hole Gods” του 2014 (link) και πάλι φέτος με το “Cast Away Souls”.
Τι είναι αυτό που κάνει το τρίο από την Καλιφόρνια να ξεχωρίζει; Από πού να ξεκινήσουμε; Από τις έξοχες συνθέσεις, τα παθιασμένα φωνητικά του Pranjal Tiwari, το γεγονός ότι μπορούν και φλερτάρουν με διακριτικές black και noise-rock πινελιές αλλά παρόλα αυτά παραμένουν αμιγώς doom metal, το πάντρεμα των Solitude Aeturnus και Bathory με πιο σύγχρονη βρωμιά, ή πολύ απλά όπως παρατήρησε ένας reviewer του εξωτερικού, ότι έχουν την αίσθηση του μέτρου και καταφέρνουν να είναι προοδευτικοί χωρίς να είναι progressive και συναισθηματικοί χωρίς να καταντάνε μίζεροι.
Το “Cast Away Souls” συνεχίζει από εκεί που έμεινε ο εξαιρετικός προκάτοχος του και παράλληλα αλλάζει σε διάθεση, εκεί που το “Black Hole Gods” ήτανε πιο κοσμικό και επικό σε διάθεση με τραγούδια για «όνειρα με δόντια» και «συμπαντικές πύλες» αυτή τη φορά οι Cardinal Wyrm είναι πιο μελαγχολικοί και εσωστρεφείς, με ένα μέρος της sludgy βρωμιάς να έχει μετατραπεί σε περισσότερη μελωδία, χωρίς όμως να ελαφρύνει ο ήχος. Την εμφάνιση τους κάνουν και κάποια πιο κλασσικά heavy σημεία, ενώ στα φωνητικά προστίθενται και κάποια σκόρπια γυναικεία της νέας μπασίστριας Leila Abdul-Rauf (των Hammers Of Misfortune) τα οποία δένουν άψογα με το σύνολο και την πιο γοτθική αισθητική αυτού του άλμπουμ.
Οι Cardinal Wyrm καταφέρνουν να αλλάζουν αρκετά για να κρατάνε το ενδιαφέρον και να αποφεύγουν την στασιμότητα ενώ παράλληλα κρατάνε ατόφια την κλασσική Candlemass-ίλα και αποδεικνύουν και πάλι περίτρανα ότι δεν χρειάζεται να είσαι κλώνος και να παίζεις όλο τα ίδια για να είσαι παραδοσιακός. Ανακηρύσσονται για μένα υπερασπιστές του πραγματικού σύγχρονου doom, και πάνω στην ώρα μάλιστα αφού από φέτος δεν έχουμε πια τους The Wounded Kings να φυλάνε τις επάλξεις, προσκυνήστε τον Δράκο λοιπόν και αν αγαπάτε το είδος φροντίστε το “Cast Away Souls” να προστεθεί οπωσδήποτε στις δισκοθήκες σας.
501 
