Οι Πορτογάλοι Dolentia με το δεύτερο άλμπουμ τους ομολογώ πως με έχουν κερδίσει, συγκρατημένα πάντα.
Μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό, μια χαρά τον τσουλάνε όμως και αποφεύγουν αριστουργηματικά τις λακκούβες και τα λασπόνερα.
Παλιομοδίτικο black metal, με minimal ενορχηστρώσεις, ωμό και αρκετά μελωδικό, στα χνάρια των παλιών (προ 20ετίας σχεδόν) Dark Funeral και Gorgoroth, ακούγεται όμως αρκετά φρέσκο λόγω των πολύ καλών συνθέσεων και κιθαριστικής δουλειάς, των παθιασμένων φωνητικών και της συνεχόμενης ομοβροντίας στα τύμπανα, που είναι πιο σύνθετη από όσο συνηθίζεται στο είδος αλλά εδώ δένει απόλυτα και κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται σχεδόν επικό. Για κάποιο λόγο, ίσως λόγω των φωνητικών, ίσως λόγω των ιδιαίτερων τυμπάνων και της όλης ατμόσφαιρας, ενώ μουσικά και αισθητικά δεν έχει ιδιαίτερα crust στοιχεία (έως καθόλου), μου έφερε στο μυαλό συναισθήματα που βγάζουν μπάντες όπως οι Ekkaia και Ictus, αλλά μπορεί κα να είμαι απλά προκατειλημμένος οπότε μην το πάρετε και τοις μετρητοίς.
Όσοι γουστάρετε απλοϊκό αλλά απολαυστικό black metal με γαμηστερά τζιτζίκια, επικές μελωδίες και χωρίς πολλά στολίδια, τα αυτιά σας προς τα εδώ παρακαλώ, και κάποιος να κεράσει μια μπύρα τον ντράμερ.
508 
