ΟΚ, ας ξεκινήσουμε βγάζοντας την κλασσική γκρίνια για τα δελτία τύπου απ’ τη μέση (ναι, καταντάω γραφικός, αλλά ήμαρτον).
Το δεύτερο άλμπουμ των Θεσσαλονικιών μοιάζει με Fleurety, Dodheimsgard και Ved Buens Ende όσο μοιάζει ο Tom Angelripper με Ταϊλανδέζα ladyboy. Μπορεί να τους έκανε την μίξη ο Vicotnik αλλά αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του.
Το “Adversarial Paths: The Sinister Essence” είναι κατά κύριο λόγο σύγχρονο black metal, ορθοδοξίζον σε σημεία, με κάποια άτονα περάσματα και τσαχπινιές τα οποία μάλλον πήγαιναν προς την κατεύθυνση των προαναφερθέντων συγκροτημάτων αλλά είναι αρκετά περιορισμένα και απομονωμένα για να κάνουν τη διαφορά και παραμένουν σαν γαρνιτούρα.
Το αγωνιστικό αμάξι το κάνει η μηχανή άλλωστε, όχι οι ζάντες και τα σπόιλερς. Αν φέρνουν κάτι στο μυαλό είναι κυρίως η σχολή των Watain (ξέρω ότι δεν τους αρέσει αυτή η σύγκριση, αλλά εφόσον οι Σουηδοί είναι το πιο αναγνωρίσιμο συγκρότημα του κύματος καλά κάνουν να τη συνηθίσουν, τουλάχιστον όσο αφορά τα reviews), ενώ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο μου έφεραν στο μυαλό και τους Gorgoroth, και εννοείται υπάρχει πάντα μια δόση “ελληνίλας” (Σάκηηηηη) κυρίως στην προφορά, αλλά και σε περιορισμένα σημεία της μουσικής που μάλλον βγαίνει ασυναίσθητα.
Αναγνωρίζω την προσπάθεια των Kult of Taurus να ξεφύγουν από τα Hellenic Black κλισέ και το γεγονός ότι δεν είναι κλώνοι ενός συγκεκριμένου group, αλλά θέλουν ακόμα δουλειά.
Χωρίς να είναι κακοί, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο σε μια σκηνή που γενικά ανθίζει, και ενώ σε προσωπικό επίπεδο θα τους στήριζα και μπορεί να πήγαινα ευχάριστα σε κάποιο live τους, το να στηρίζεις μια σκηνή σημαίνει να έχεις και κάποιες απαιτήσεις, τις οποίες οι Θεσσαλονικείς δεν πληρούν ακόμα. Back to the drawing board λοιπόν παιδιά.
481 
