Οι συμπολίτες των Sabbath στο πρώτο τους album ξεκινούν με τους καλύτερους οιωνούς, κάνουν την σοφή κίνηση και δεν ακολουθούν την sludge καρικατούρα της αμερικανοβλαχιάς και του Deliverance (της ταινίας εννοώ, όχι της ομώνυμης δισκάρας), αντίθετα κοιτάνε να εκμεταλλευτούν την παράδοση της χώρας τους στο εν λόγω ιδίωμα, χωρίς όμως, δυστυχώς, να είναι τελείως επιτυχημένοι.
Σαπίλα, γκριζάδα, φτηνές μπύρες, σάπια ναρκωτικά και Trainspotting καταστάσεις, η συνταγή που μας έδωσε μεγάλες μουσικές παρουσίες όπως οι Charger και Mistress, θα έπρεπε να είναι μια νέα ανάσα μολυσμένου βιομηχανικού αέρα σε ένα είδος που έχει κατακλυστεί από τη μία από σημαίες του Αμερικάνικου Νότου και redneck αισθητική (άσχετα αν οι μισές μπάντες που το παίζουν κατάγονται από μέρη όπως η Καρδίτσα και έχουν δει τον τιμημένο Νότο μόνο στην τηλεόραση) και από την άλλη από μπάντες που την έχουν δει b-movie κοσμικοί σαμάνοι. Και όταν οι Opium Lord “κλειδώνουν” στην μουσική παρακαταθήκη της χώρας τους τότε πραγματικά δείχνουν τις προοπτικές τους. Δυστυχώς, τα σημεία αυτά είναι μεν αισθητά, αλλά όχι αρκετά, και ένα μεγάλο μέρος του “Eye of Earth” καταλήγει τυποποιημένο, κονσερβοποιημένο doom sludge, το οποίο δεν βοηθάνε ιδιαίτερα τα όχι άσχημα αλλά “ψιλοζορισμένα” φωνητικά του ανώνυμου τραγουδιάρη τους.
Μπορεί να φταίει το ότι δεν είναι αρκετά άσχημοι, είναι πασίγνωστο άλλωστε ότι για να διαπρέψεις στον sludge χώρο της Γηραιάς Αλβιόνας πρέπει να είσαι ύψιστη σκατόφατσα (όποιος δεν με πιστεύει ας δει μερικές φωτογραφίες των Iron Monkey και Raging Speedhorn), μάλλον πρέπει να χάσουν καναδυό δόντια ακόμα σε καβγάδες σε μπαρ πριν φτάσουν στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Για την ώρα είναι μεν καλοί, αλλά όχι αρκετά καλοί για να ξεχωρίσουν, θα παραμείνουν στα υπ’ όψιν και περιμένω καλύτερα από αυτούς στο μέλλον.
784 
