Ένα πέπλο μυστηρίου περιβάλλει τους Ισπανούς Hic Iacet (Ενθάδε Κείται, ελληνιστί), αλλά δεν είναι αυτό που έντεχνα καλλιεργούν οι ίδιοι με το να μην αναφέρουν τα μέλη τους και να σκορπίζουν φήμες για “underground προσωπικότητες που συμμετέχουν ανώνυμα”, αυτά είναι παλιά κολπάκια και δεν ψαρώνουν κανένα.
Το πραγματικό μυστήριο που τους περιβάλλει είναι το πώς στον διάολο μια μπάντα που θεωρητικά και στα χαρτιά ακούγεται τουλάχιστον ενδιαφέρουσα είναι ΤΟΣΟ, μα ΤΟΣΟ βαρετή.
Πραγματικά, με παραξένεψε τόσο η απίστευτη αυτή ηχητική ιδιότητα του “The Cosmic Trance into the Void” που το άκουσα τουλάχιστον 5 φορές προσπαθώντας να καταλάβω τι πάει λάθος. Καλή ζοφερή παραγωγή, μέτριες ταχύτητες, obscure πρωτόγονη death/ black ατμόσφαιρα, και κάθε , μα ΚΑΘΕ φορά, τη μια στιγμή έλεγα “ωραίο αυτό το riff, Beherit/ Sarcofago/ κάτι αντίστοιχο κλπ. Φάση”, και σε ζήτημα δευτερολέπτων σκεφτόμουνα τι να φάω ή έκανα στο μυαλό μου λίστα για ψώνια (σημείωση για εαυτό, μαλακτικό ρούχων να θυμηθείς να πάρεις). Τι λέγαμε; Ξέχασα. Α, Hic Iacet άκουγα.
Εμ, όχι. Απλά όχι. Θυμάστε που γκρίνιαζα για τον “παράγοντα Χ” και την “πουτανιά” στο μαυρομέταλλο; Ε, αυτό είναι το αντίθετο, είναι το δεν κάνω κάτι ιδιαίτερα λάθος αλλά ο συντάκτης για κάποιο λόγο θυμήθηκε να πλύνει τα πιάτα, “The cosmic Trance into the Νεροχύτης” έπρεπε να το λένε.
457 
