Κάποια στιγμή που θα βαριέμαι αφάνταστα θα κάτσω να ψάξω το Metal Archives και θα μετρήσω πόσες γαμημένες μπάντες έχουν για τίτλο άλμπουμ το “Rebellion”.
Ευτυχώς για τα αυτάκια μου οι Decline of the I (ελληνιστί “Αστιγματισμός”) δεν έχουν καμία σχέση με την κατά τα άλλα συμπαθητική πρώτη μπάντα που σας έρχεται στο μυαλό. Το πνευματικό παιδί του Α.Κ. , επίσης μέλος των Vorkreist και των αρκετά δημοφιλών στο Ελλαδιστάν Love Lies Bleeding, είναι black metal a la Francaise και μάλιστα ΠΟΛΥ καλό. Και μην ακούσω πάλι την ταμπέλα “post-black”, post είναι τα ξεροκέφαλα σας, άμα πια!
Από την πρώτη ακρόαση την νιώθεις την απολαυστική “βατραχίλα”, τους μυρίζεσαι τους Diapsiquir, ίσως μια αμυδρή Arkhonτίλα και αρκετά την γοητευτική σαπίλα των καταπληκτικών μουσικά αλλά αντιπαθέστατων Peste Noire. Ίσως τα ηλεκτρονικά στοιχεία, που δεν παίρνουν όμως ποτέ τον πρώτο ρόλο ώστε να βαφτίσουν industrial το σύνολο, ίσως τα πολλαπλά (3 τραγουδιστές) πυροβολημένα φωνητικά, το “Rebellion” ακούγεται ακριβώς όπως το περίμενα όταν είδα το δελτίο τύπου και την χώρα καταγωγής και ακόμα καλύτερα, ξεπερνώντας τις προσδοκίες μου. Τραγούδια να ξεχωρίσω μην ζητάτε, σε αυτό το είδος ή γουστάρεις το σύνολο ή όχι. Στα συν και το γαμάτο εξώφυλλο με το συμπαθέστατο τρωκτικό.
Εντάξει, αντικειμενικά ίσως να μην είναι και για όλους ο συγκεκριμένος δίσκος, η σχολή τους δεν είναι και ευκολοχώνευτη ακόμα και στο μαυρομεταλλικό κοινό, έχει όμως και φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι καλό είναι να στυλώσουν λίγο τα αυτάκια τους προς αυτή την κατεύθυνση και να δώσουν προσοχή. Ε, παιδιά, εδώ το καλό το πράμα!
Υ.Γ. Εγώ προσωπικά λέω να το τσιμπήσω μόνο και μόνο γιατί είναι ότι πιο κοντινό έχω ακούσει στους προαναφερθέντες ακατανόμαστους αντιπαθητικούς που να μπορώ να αγοράσω με καθαρή συνείδηση (ναι, ξέρω ότι αδικώ τους Decline of the I με αυτή τη δήλωση, αξίζουν και από μόνοι τους, απλά απευθύνομαι σε κάποιους που έχουν το ίδιο πρόβλημα με μένα, ξέρετε ποιοι είστε).
420 
