Λοιπόν, ξέρω ότι καταντάω γραφικός, αλλά θα το πω πάραυτα.
Μαλάκα PR τύπε της δισκογραφικής εταιρείας, πρόσεχε λίγο τι γράφεις, η πρώτη εντύπωση χρωματίζεται από το δελτίο τύπου σου. Όταν λοιπόν μου γράφεις ότι το “Violent Procreation” των Σουηδών Entrench “στο Death/thrash δεν έχει ίσους” και “σπρώχνει τα ανθρώπινα όρια της ταχύτητας και επιθετικότητας” τότε η αντίδραση μου στην πρώτη ακρόαση θα είναι η εξής: Κατούρα λίγο μεγάλε, υπάρχουν 15χρονα από το Περού που γράφουν πιο ακραίο Death/ thrash τρώγοντας τις πρωινές καλαμποκόπιτες τους (ο παλιός μου συγκάτοικος καταλαβαίνει που το πάω). Μόλις μου χάλασες την πρώτη εντύπωση ενός καθόλου άσχημου κατά τα άλλα δίσκου.
Γιατί το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Σουηδών όντως δεν είναι καθόλου άσχημο. Θρας (μόνο), παλιομοδίτικο, σκοτεινό και χωρίς χαβαλέδες και crossoverιές, στα χνάρια των (παλιών) Kreator, Merciless, Revenant και των προσωπικά αγαπημένων Incubus (όχι αυτών των Incubus μαλάκα Καλλίνικε). Παλιομοδίτικη παραγωγή και παραμορφώσεις, χωρίς κοφτά riff και νεωτερισμούς, εξώφυλλο “εποχής” (vintage το λέμε τώρα), μέτριες σχετικά ταχύτητες και φωνητικά “φαρυγγίτιδα”. Πρωτοτυπία μην ψάχνετε, άλλωστε η μπάντα δεν προσπαθεί να πρωτοτυπήσει, απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, στην (αξιαγάπητη κατ’ εμένα) γλυκιά συμμορία με τα γεμάτα ραφτά τζιν γιλέκα και τις φράντζες και σε κανένα άλλο, σίγουρα όχι στους χίπστερ που φωνάζουν “Παίξε θρας” σε stoner συναυλίες για να το παίξουν αστείοι.
Υπάρχει όμως ένα “αλλά”, και αυτό είναι οι διάρκειες των κομματιών. Πείτε με κολλημένο και προκατειλημμένο, αλλά η χρυσή συνταγή για ένα κομμάτι του είδους είναι το διάστημα που χρειάζεται ένα μέλος της γλυκιάς συμμορίας να πιεί μια μπύρα από το περίπτερο πριν πάει για κατούρημα στους θάμνους, δηλαδή τρία συν/πλην ενάμιση λεπτά, με εξαίρεση να γίνετε μόνο για ένα ή δύο κομμάτια σε κάθε δίσκο για να εκφράσει η μπάντα καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δυστυχώς από τα εννιά κομμάτια του “Violent Procreation” μόνο ένα είναι κάτω από τεσσεράμισι λεπτά με το μεγαλύτερο στα οκτώ, με αποτέλεσμα ο δίσκος να καταντάει λίγο βαρετός, και δεν ξέρω αν μετά από τις τρείς ακροάσεις που έκανα για να γράψω την κριτική θα κάτσω να το ακούσω τέταρτη φορά.
Όπως και να χει, οι φραντζοφώροι με ραφτά Infernal Majesty ας ρίξουν μια αφτιά, μπορεί και να βρουν κάτι να αγαπήσουν, οι υπόλοιποι κάντε εξάσκηση πίνοντας φτηνές μπύρες περιπτέρου κα τσακίζοντας τα κουτάκια στα κεφάλια σας.
614 
