Και ναι, η αγαπημένη δυσλειτουργική οικογένεια του doom επέστρεψε, 4 χρονάκια μετά το Black Masses και με τις απαραίτητες αλλαγές στα μέλη με μόνους σταθερούς και πάλι τους Jus Oborn και Liz Buckingham, όπως μας έχουν συνηθίσει από το 2003 και μετά.
Θυμάμαι σαν χθες που ακολούθησα την συμβουλή γνωστού περιοδικού του είδους και επένδυσα στο “Come my Fanatics”, σαν αθώο παιδάκι με εμπειρίες doom τύπου Candlemass και Cathedral, και ένιωσα το (τότε) τρίο να χέζει στις ψυχές μας, και εμείς σαν πρεζάκια να παρακαλάμε για λίγο ακόμα.
“Στα αρχίδια μας μεγάλε αν τους άκουγες παλιά, το “Time to die” τι λεει;” θα μου πείτε και εγώ θα σας απαντήσω ότι ο δίσκος είναι η αιτία του flashback. Ακούγεται ακριβώς όπως τότε, τις εποχές του “Dopethrone”, όταν η μπάντα ήταν ακόμα το αρχικό τρίο από κωλόπαιδα από το Dorset, πριν πλακωθούνε στις μπουνιές και οι Tim Bagshaw και Mark Greening πάρουν τον πούλο για τους επίσης αγαπημένους μου Ramesses.
“I am nothing”, “Destroy those who love God”, “We love the Dead”, οι τίτλοι μιλάνε από μόνοι τους, η 70ίλα και τα σατανικά b-movies μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και επιστρέφει η αγνή μισανθρωπίλα και τα “σκληρά”. Οι ταχύτητες σχετικά πεσμένες, τα κομμάτια μεγαλούτσικα, και οι κιθάρες να ζέχνουν doom. Όπως ακριβώς τους αγαπήσαμε δηλαδή, όχι ότι μας χάλασε η pulp περίοδος, μια χαρά δισκάρες βγάζανε, αλλά πως να το κάνουμε, η σκατίλα τους πάει περισσότερο.
Ίσως να φταίει ότι για πρώτη φορά από το 2003 η ηχογράφηση του δίσκου βρήκε στα ντραμς και πάλι τον προαναφερθέντα Mark Greening και ξαναβγήκε στην φόρα η παλιά χημεία ή παίζανε και πάλι μπουνιές στο στούντιο όπως τότε. Ποιός ξέρει, ο Greening πάντως ξανα-αποχώρησε μετά την ηχογράφηση γιατί όπως δήλωσε δεν μπορεί να βρίσκετε στον ίδιο ταχυδρομικό κώδικα με την Liz, πόσο μάλλον να παίζουν στην ίδια μπάντα. Δεν είναι αξιαγάπητοι;
Οι fanatics επενδύστε με κλειστά μάτια, όσοι θέλατε κάτι πιο 70s και stoner ατυχήσατε, ο Μάγος επέστρεψε και είναι τσαντισμένος.
516 
