Όπως αντιλαμβάνεστε και από τον τίτλο, τα πράγματα είναι αρκετά περίεργα με αυτό το metal τρίο από τη Ζυρίχη.
Ακόμη και η χώρα προελεύσεως είναι ασυνήθιστη. Ξεπερνώντας τα παραπάνω και εμβαθύνοντας στην παρούσα ηχογράφηση, που, υποθέτω από τα συμφραζόμενα ότι είναι το ντεμπούτο του συγκροτήματος, η όλη ιδέα παίρνει μία πιο συγκεκριμένη μορφή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει και λογική.
Η λογική (του παραλόγου) είναι mathcore και το πρώτο πράμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι Βρετανοί Sikth, για κάποιο λόγο, αν και μάλλον απέχουν ηχητικά. Πραγματικά ορισμένες φορές αναρωτιέμαι για το τρίο των Ελβετών που βρίσκει την όρεξη και το σθένος μέσα σε τόσο σύντομα κομμάτια (από 0:30 έως 3:40) να στριμώχνουν τόσες εναλλαγές ήχων και ρυθμών, και, πέραν αυτού, να το κάνει με χειρουργική ακρίβεια στην εκτέλεση. Ενώ το εναρκτήριο “The Mother Song” στα 30 του δεύτερα είναι ένας σιδηρόδρομος από blastbeats, το εντελώς ανώμαλα τιτλοφορημένο “We’re Gonna Dance Till Everyone Is Naked And Fallen Apart” και το “Wish Me an Ocean Part 1” εξελίσσονται, μετά από όλον αυτόν τον djent βόρβορο, σε ένα μινόρε ρεσιτάλ κλασσικής κιθάρας.
Beatdown που διαδέχονται λεγκάτα και μανιασμένα tapping και τα 4/4 να μην είναι ποτέ σταθερά και ένα solo πιάνου-ανάπαυλα από το χαμό κάπου στο “Drop the Bak of the Line”, δεν είναι ακριβώς και η πιο λογική εξέλιξη ακόμη και για ένα prog συγκρότημα. Και όλα αυτά καταλήγουν σε ένα “κακό” thrashy κομμάτι που τα καταστρέφει όλα, παραβλέποντας το καταληκτικό “Outro”, βέβαια, που τι άλλο, είναι σαν να γράφτηκε από τσιγγάνο στις όχθες του Σηκουάνα.
Αυτά εν ολίγοις με αφήσανε πλήρως μπερδεμένο για το ποιόν της μπάντας αυτής, που, ειλικρινά, δε θα ήθελα να μπω ξανά στη διαδικασία να ακούσω, γιατί δεν μπορώ να σας πω αν το τριπάκι τους μου άρεσε ή όχι, για αυτό αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς και περιμένω απαντήσεις στη γνωστή διεύθυνση… Μαμά, μαμααάαααααα!!! Φτιάξε ένα τσαγάκι με Lexotanyl για το γιόκα σου που νοσεί ψυχικά.
439 
