Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Βρετανών κατόπιν ενός metalcore EP (φτάνει, φτάνει, φτάνει…) και μίας αλλαγής ονόματος από το πιo πεζό Drive στον παραπάνω φιλοσοφημένο σιδηρόδρομο. Και αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με το συγκεκριμένο τίτλο σίγουρα έχουμε κάτι που είναι αρκετά φιλόδοξο.
Ένα είναι, πάντως, πιο σίγουρο από το θάνατο με αυτό το δίσκο: όσο και να διατείνονται ότι είναι ένα rock συγκρότημα, οι In Search of Sun είναι ένα metal συγκρότημα με λίγες παραπάνω ευαισθησίες από το μέσο σύγχρονο metal group. Σίγουρα έχουνε μία πολύ καλή αίσθηση της μελωδίας και σίγουρα προσπαθούν να κάνουν πράγματα στα κομμάτια τους, αλλά το παίξιμο είναι αρκετά επιθετικό ώστε να προδίδει τον πρότερο βίο του συγκροτήματος. Εντούτοις, οι μάγκες δείχνουν ότι έχουν ένα αυτί για πιο προοδευτικά πράγματα όπως φαίνεται από τις εισαγωγές κάποιων τραγουδιών τους που κυμαίνονται από ακουστικές έως και ρεσιτάλ flamenco. Και ο πειραματισμός δε σταματάει εκεί, αλλά με κομμάτια όπως το αλλοπρόσαλλο “Burn” οι ISOS φαίνεται ότι κάνουν κέφι με το funk.
Από την άλλη τα μανιασμένα solo και τα περίεργα μέτρα παίρνουν και δίνουν και εμφανώς αποτελούν τη βάση του ήχου τους. Η τεχνική κατάρτιση, επίσης, είναι κάτι που δε χωλαίνει το συγκρότημα καθώς δε χάνουν νότα από τις, κατά τα άλλα, περίπλοκες και αρκετά προοδευτικές συνθέσεις τους. Και για κάποιο περίεργο λόγο, όπως όλες αυτές οι μελωδικές metalcore μπάντες, έχουν αυτή την περίεργη αίσθηση τις μελωδίας στις φωνές που σου φέρνει στο μυαλό τον Brandon Boyd, πράγμα που συμβαίνει και με τον frontman του γκρουπ Adam Leader (τυχαίο;), στα πολύ μελωδικά του. Τι λείπει όμως ρε γαμώτο, τι λείπει…;
444 
