1980. Στο Leeds της Μεγάλης Βρεττανίας οι Andrew Eldritch (φωνή, ή ορθότερα Η φωνή) και Gary Marx (κιθάρα) σχηματίζουν μια μπάντα με προτίμηση στον ήχο των Garry Glitter, T-Rex, Motorhead, The Stooges, Suicide, The Velvet Underground, P’ere Ubu και των The Fall.
Ο Craig Adams στρατολογείται στο μπάσο, ενώ μια ακόμη “προσθήκη” έμελε να γίνει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου τους, το drum machine που ονόμασαν Doktor Avalanche (για την ιστορία, ήταν ένα Oberheim DX) . Για μια σύντομη παρένθεση στην μπάντα θα προστεθεί και ο Ben Gunn ως δεύτερη κιθάρα κυρίως για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, θα αποχωρήσει όμως πριν την πρώτη τους πλήρη δισκογραφική κυκλοφορία (ενώ στο μεσοδιάστημα θα βγάλουν αρκετά singles). Τα πρώτα 4 χρόνια γυρνούν με το βαν τους σε όλα τα κακόφημα μπαρ της Βόρειας Αγγλίας, δίνοντας συναυλίες μέσα σε πυκνούς καπνούς και χαμηλό έγχρωμο φωτισμό. Για την ηχογράφηση των κομματιών τους (όποτε κατάφερναν να συγκεντρώσουν κάποια χρήματα) έκαναν μια στάση στο Bridlington για να χρησιμοποιήσουν την 8κάναλη κονσόλα του Kenny Giles. Αρκετά χρόνια αργότερα θα συμπεριλάβουν τα κομμάτια αυτής της πρώιμης περιόδου στην συλλογή “Some Girls Wander By Mistake” (1992).
1985. Κυκλοφορούν το πρώτο από τα 3 ολοκληρωμένα άλμπουμ τους, με το τελευταίο να βγαίνει το 1990! Ο Wayne Hussey από τους Dead or Alive έχει πάρει την θέση του Gunn. Το “First And Last And Always” ηχογραφήθηκε σε ένα κλίμα παρατεταμένης έντασης μεταξύ Eldritch από την μία και των υπολοίπων μελών από την άλλη (χμ…). Τα περισσότερα κομμάτια γράφτηκαν από τους Marx, Hussey και Adams με τον Eldritch να εμφανίζεται στο παρά πέντε για να ηχογραφήσει τα φωνητικά αλλά και να προσθέσει τους στίχους. H αμφίβολη (όπως την αποκαλεί ο ίδιος ο Eldritch) παραγωγή έγινε από τον David Allen.
Το FALAA αποτελεί, ευδιάκριτα, ακρογονιαίο λίθο για την διαμόρφωση της gothic rock σκηνής. Οι στιχουργικές αναφορές του Eldritch στα ναρκωτικά και το χωρισμό σαφώς καθρέπτιζαν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν ήταν καθόλου καλές κι ο Gary Marx ήταν θέμα χρόνου μέχρι να τους πει το αντίο, όπως κι έπραξε λίγους μόλις μήνες μετά το λανσάρισμα του δίσκου από την Merciful Release και την WEA.
Από το “Black Planet” που ανοίγει το tracklist, μέχρι το “Some Kind Of Stranger” το άλμπουμ έχει μια τελετουργική ατμόσφαιρα και το διακρίνει η απαράμιλλη συνοχή στην ροή σε σημείο που να το ακούς ολόκληρο σαν να επρόκειτο για ένα μεγάλο κομμάτι. Αυτή είναι άλλωστε και μια από τις ειδοποιούς διαφορές στην στόφα των κλασικών άλμπουμ. Τα φωνητικά του Eldritch παγωμένα, πένθιμα σκοτεινά, βουτηγμένα στην μελαγχολία, άνοιξαν το δρόμο που ολόκληρη στρατιά από μουσικούς θα προσπαθούσε στα επόμενα χρόνια να ακολουθήσει.
Τα στοιχειωμένα φωνητικά όμως δεν είναι το μόνο highlight του δίσκου. Η κιθαριστική δουλειά που έκανε ο Hussey σφραγίζει τον ήχο της μπάντας χρησιμοποιώντας μελωδίες που έκαναν μοναδική αντίθεση με τα χτυπήματα του “Doktor” και τις μπασογραμμές του Adams που έπλεκαν εναλλάξ και ταυτόχρονα ένα σκοτεινά ατμοσφαιρικό πέπλο. Τα βαθιά, παθιασμένα “λόγια” που ανέλαβε να τραγουδήσει ο Eldritch δεν θα μπορούσαν να βρουν καταλληλότερο υπόβαθρο.
Το άλμπουμ αποτελεί διαμαντοθήκη 10 θέσεων, καμία εξαίρεση, όλα τα τραγούδια που το απαρτίζουν αποτελούν ορόσημα στον χώρο και μοναδικό μελανό σημείο αποτελεί φυσικά η φτωχή παραγωγή η οποία στερεί αρκετή από την δύναμη των συνθέσεων. “Black Planet”, “Walk Away”, “No Time To Cry”, “A Rock And A Hard Place”, “Mariah”, “First And Last And Always”, “Possession”, “Nine While Nine”, “Amphetamine Logic”, “Some Kind Of Stranger” είναι 10 λόγοι που δεν χωρούν αμφισβήτηση γιατί αυτό το άλμπουμ βαθμολογήθηκε από την ιστορία με 10/10.
607 
