Θεωρώ ότι ήταν μία ψιλοάγαμη ημέρα για ένα τέτοιο live και ότι θα μπορούσε να έχει μία καλύτερη τύχη από άποψη προσέλευσης κόσμου.
Είχα ακούσει ήδη αρκετά για τους καλιφορνέζους headliners, οπότε ήλπιζα ότι το εν λόγω live θα προσέλκυε κάτι παραπάνω. Συνεπώς ήμασταν λίγοι και καλοί.
Περί τις 9:30 οι φερέλπιδες Allochiria μπήκαν στο χορό με ένα ορχηστρικό εισαγωγικό, μέχρι που ανέβηκε η μικροσκοπική, πλην όμως αποτελεσματική, frontman τους, και εξεπλάγην, καθώς τα trolls που με συνόδευαν δε με προειδοποίησαν (ξέρετε ποιοι είστε). Όπως και να έχει αυτό σίγουρα πρόσθεσε πόντους στο σχήμα καθώς είναι άκρως διασκεδαστικό να βλέπεις μια κοπελίτσα να κοπανιέται ανάμεσα σε 4 μαντράχαλους και να ξερνάει το βόθρο τον ίδιο.
Ο ήχος των παιδιών ήταν πολύ προσεγμένος και φαίνονται αρκετά δεμένοι καθώς μάλλον εμφανίζονται σχεδόν παντού τον τελευταίο καιρό. Ο post ήχος τους άλλοτε ξεσπάει σε βαριά κιθαριστικά σημεία και άλλοτε αφήνεται σε άριστα επεξεργασμένα, από τους οργανοπαίχτες, ηλεκτρονικά εφέ. Καλή περίπτωση.
Περί τη μία ώρα μετά ανεβαίνουν στη σκηνή οι headliners με το εκπληκτικό φρέσκο “Dream House”. Αυτό που χτυπάει απευθείας στο μάτι είναι προφανώς το γεγονός ότι οι μαυροντυμένοι μαλλιαροί λάμπουν δια της απουσίας τους, τόσο άνω, όσο και κάτω από τη σκηνή.
Το άλλο που κάνει εντύπωση είναι η επί σκηνής παρουσία του frontman George Clarke, ο οποίος είναι πασιφανέσταστα κλώνος του Ian Curtis με δυνατότητα να ξερνάει την κόλαση την ίδια όποτε ανοίγει το στόμα του, το οποίο παρεμπιπτόντως ανοίγει ελάχιστα ενδιάμεσα στα τραγούδια. Ο άνθρωπος δείχνει να έχει ζητήματα, καθώς συνδυάζει τον Αδόλφο Χίτλερ, διευθυντή ορχήστρας και τα Μπολσόι σε ένα οικονομικό πακέτο.
Οι υπόλοιποι αναπαράγουν με χαρακτηριστική χαλαρότητα τις μακροσκελείς και πηγμένες στην παραμόρφωση και στο blastbeat, συνθέσεις, οι οποίες, εντούτοις, στο σύνολό τους είναι άκρως λυτρωτικές. Ιδίως οι ασταμάτητες τσιρίδες του George δίνουν μία άλλη υπερηχητική αίσθηση στα τραγούδια τους.
Κατόπιν μίας ώρας ατελείωτης παραμόρφωσης, σε σημείο που να ψάχνω με απόγνωση τις ωτοασπίδες μου και να προκαλώ το γέλωτα στη φίλη Αναστασία, οι Deafheaven ανεβαίνουν για το μεγάλο encore με το “Unrequited” και αποχαιρετούν αφήνοντας τα όργανα τους να αναπαράγουν εκκωφαντικό feedback.
Ακούγεται gay αλλά ήταν μία μαγική νύχτα. Ωστόσο κάποιος ακούστηκε απελπισμένος να λέει “έπρεπε να φέρω τους Scorpions”. Σίγουρη επένδυση. Κρίμα.
photos: Αναστασία Βερτεούρη
425 
