Το τρίο Carney διανύοντας ένα δίμηνο tour, επισκέφθηκε την Αθήνα την περασμένη Τετάρτη. Πραγματικά ήξερα ότι θα είναι όμορφη συναυλία, αν και χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω ακριβώς με ποιον τρόπο.
Η αλήθεια είναι ότι μουσική και ατμόσφαιρα έπαιξαν το σπουδαιότερο ρόλο, ώστε να επιτευχθεί αυτό!
Πρώτοι οι room “r΄n΄rollers”, όπως φαίνεται να αυτοαποκαλούνται, οι φίλοι και συναθηναίοι Microondas. Λοιπόν, δεν ξέρω τι expectations έχουν, αλλά στη σύντομη εμφάνιση τους, μ’ άρεσαν πάρα πολύ. Και μ’ άρεσαν επίσης σαν άτομα. Χωρίς φαμφάρες και πολλά, έκαναν πολύ καλή performance και έστρωσαν σωστά το πράγμα για τους Pontiak.
Ο ήχος τους… λίγο fuzz, λίγο blues, με hard rock και “ηλεκτρισμό” αλλά και πιο γλυκανάλατα (με την καλή έννοια) post rock στοιχεία, με ελαφρά ξεσπάσματα και για το τέλος ένα ατμοσφαιρικό τύπου jam με συμμετοχή μπάσου το οποίο έλειπε γενικά.
Στη συνέχεια ανέβηκαν οι μπεκρούλιακες Pontiak, που κραύγασαν ενθουσιωδώς με το κοινό, που αν και λίγο, δεν τους πτόησε, για να μην πω πως δεν ασχολήθηκαν καν! Η performance των Pontiak, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, με διπολικές διαταραχές θα το έλεγα, αφού έπαιζαν τα πιο δυνατά τους stoner κομμάτια, όπως το “Ghosts” και το “Surrounded by diamonds” (απ’ το νέο άλμπουμ τους, “Innocence”) εναλλάσσοντας με τα πιο hazy, ψυχεδελικά και ήπια τραγούδια όπως το “Expanding Sky”(Echo Ono), παίζοντας έτσι με τις κυκλοθυμίες του κοινού.
Ατμοσφαιρικοί και με ερωτισμό στην ερμηνεία τους, σε απορροφούσαν στο να χαζεύεις τις άκρες των χορδών και τα τους χορευτικούς σπασμούς του κιθαρίστα, τα ατίθασα μούσια του μπασίστα και τον τρόπο που τραγουδούσε ο ντράμερ με highlight φωτισμό στο πρόσωπο του. Ταυτόχρονα το πώς έδεναν οι φωνές και των τριών σε πολλά σημεία, και ειδικά όταν τραγούδησαν το refrain από το εκπληκτικό “Part III”(Comecrudos)και για ακόμη μία φορά τα δυνατά solο.
Στα δύο encore που ακολούθησαν, ως έντιμη, πραγματικά, ανταπόκριση στα καλέσματα του κοινού κυριάρχησε το Echo Ono, με πολύ δυνατές εκτελέσεις των “Lions of Least” και “North Coast”.
Αν υπάρχουν είδη συναυλιών αυτή ήταν μουσικοκεντρική πέρα για πέρα, με αποτέλεσμα να χάσω την αίσθηση του χρόνου και παραλίγο και το τελευταίο μετρό!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
406 
