Παρασκευή και Σάββατο επέλεξαν οι βρετανοί The Monochrome Set να βρεθούν ενώπιον του ελληνικού κοινού στο Drugstore. Βρεθήκαμε εκεί την Παρασκευή και παραθέτουμε την εμπειρία μας…
Η μπάντα που βρίσκεται στα δρώμενα από τα τέλη των ‘70s, με αξιοσημείωτη πορεία (και πολλές αλλαγές στο line up), μετά την επανένωση της αρχικής της τριάδας και την κυκλοφορία νέου album υπό τον τίτλο “Platinum Coils” έπειτα από αρκετά χρόνια δε φάνηκε να συγκίνησε το αθηναϊκό κοινό αφού η προσέλευση του κόσμου κάθε άλλο παρά αθρόα μπορεί να χαρακτηριστεί και το live ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση, από το υποθετικό 22:00 στις 23:15, συνοδευόμενο με τα ανάλογα συναισθήματα απελπισίας από την αναμονή, αλλά είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το sound check, τα προβλήματα με τον ήχο και τον εξοπλισμό, το βραδινό της μπάντας (μακαρόνια, προς ενημέρωση των groupies)… Τέλος πάντων…
Στις 23:15 καταλαμβάνουν τη σκηνή οι τρεις βρετανοί βετεράνοι, ο κόσμος συγκεντρώνεται μπροστά και αρχίζουμε…
O Bid (lead vocals, guitars) μας ενημερώνει ήδη από την αρχή για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν με τα του εξοπλισμού και ζητά την άποψή μας για το πώς ακούγονται, όπως επίσης και για το κρύωμα που ταλαιπωρεί τον Andy Warren και ξεκινούν ευθύς αμέσως με το ομώνυμο Monochrome Set από το δεύτερο δίσκο της μπάντας πίσω στα μακρινά ‘80s. Δύο ακόμα κομμάτια από το παρελθόν και έρχεται το Happy To Be Here από τον νέο δίσκο. Μία καλή εκτέλεση του B-I-D Spells Bid και μία ακόμη καλύτερη του Bliss έρχονται να θερμάνουν λίγο την ατμόσφαιρα. Τα λάθη και οι διακοπές δεν έλειψαν, αλλά αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ από τους ιθύνοντες…
Ο lead guitarist του σχήματος, Lester Square με την Stratocaster ανά χείρας, την ιδιαίτερη φιγούρα του, τον blues ήχο και τα εκπληκτικά solos του, με σταθερή απόδοση σε όλη τη διάρκεια και καλύπτοντας επιμελώς τα λάθη, σίγουρα κράτησε υψηλά τα standards της βραδιάς.
Στις 00:00, διάλειμμα με την υπόσχεση ότι στο δεύτερο μέρος “they’ll do completely different things”. Ένα τέταρτο αργότερα έρχεται η επάνοδος στη σκηνή με το The Jet Set Junta και ακολουθούν κομμάτια από το τελευταίο πόνημα του σχήματος (Waiting For Alberto, Can’t Control My Feet) αλλά και από την ουκ ολίγη υπόλοιπη δισκογραφία του σχήματος, ένα πλήρες πρόγραμμα πενήντα λεπτών και με λιγότερα προβλήματα αυτή τη φορά.
Συνολικά δεν μπορώ να πω ότι ήταν μία ικανοποιητική εμφάνιση, τουλάχιστον από άποψη επαγγελματισμού. Βέβαια όταν έχεις περάσει χρόνια χτίζοντας μία πορεία και καλείσαι να παίξεις μπροστά σε ένα κοινό μεγέθους “παρέας” και χωρίς την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή δεν ξέρω πως μπορεί να αισθάνεσαι, χωρίς αυτό να δικαιολογεί τα κακώς κείμενα.
Ένα μέτριο πρώτο μέρος, ένα σχετικά καλύτερο δεύτερο, έμεινε η πικρία να περιμένεις να δεις κάτι ιδιαίτερο και τελικά να αδημονείς για την ώρα που θα τελειώσει για να φύγεις αφού ούτως ή άλλως, με τόση καθυστέρηση ήσουν ήδη εκτός προγράμματος. Ευτυχώς προλάβαμε το μετρό…
426 
