Η κρίση με τα χρόνια απ’ ότι φαίνεται δημιουργεί σιγά σιγά νέους θεσμούς.
Έτσι την Πέμπτη το βράδυ μαζεύτηκαν στο Κύτταρο γύρω στα 150 άτομα για το (πρώτο υποθέτω;) Crisis Culture Festival. Ένα φεστιβάλ με αρκετά χαμηλή τιμή εισιτηρίου, αλλά και αρκετές ενδιαφέρουσες μπάντες να συμμετέχουν.
Με μια καθυστέρηση 45 λεπτών περίπου ξεκίνησε το set του ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος. Ενδιαφέρουσα η σύνθεση του γκρουπ (κιθάρα, πλήκτρα, ντραμς, φαγκότο και κάποια κρουστά), αλλά το ενδιαφέρον σταμάτησε κάπου εκεί.
Από τα πέντε περίπου κομμάτια που έπαιξαν, προσωπικά ξεχώρισα κάπως μόνο ένα, ενώ και η συνεχής εναλλαγή ήχων, ροκ με στοιχεία παραδοσιακού, μελοποίηση ποιήματος (ο ποιητής μου διαφεύγει), ενίοτε επιθετικός χαρακτήρας, νομίζω ότι περισσότερο ζαλίζει και κουράζει παρά βοηθάει να περάσει κάποιος καλά. Προσωπική άποψη, και αν υπολογιστεί και ο μέτριος ήχος, μάλλον δεν ήταν η μέρα τους.
Επόμενοι στη σκηνή οι Playgrounded. Ο ήχος εξίσου μέτριος με πριν, με αποτέλεσμα τα φωνητικά να θάβονται σε αρκετά σημεία. Αν εξαιρέσουμε τα τεχνικής φύσεως προβλήματα, η εμφάνισή τους σε γενικές γραμμές ικανοποίησε.
Αρκετά καλά κομμάτια, κινούμενα στον alternative rock χώρο – πάλι περίπου πέντε, δεδομένου ότι η κάθε μπάντα είχε μισή ώρα – και αξιοπρεπής σκηνική παρουσία, η οποία μπορεί να βελτιωθεί αισθητά αν τα παιδιά αποβάλλουν ένα κάποιο κομπλάρισμα που φαίνεται να έχουν πάνω στη σκηνή.
Ακολούθησαν οι 3Fold Pain. Ο ήχος πολύ καλύτερος από πριν και η τετράδα και περισσότερο ο τραγουδιστής να αλωνίζει στη σκηνή. Επίσης λίγα κομμάτια, με μια αρκετά καλή εκτέλεση του “Forest” των SOAD, αν και η χαρακτηριστική τσιρίδα του Tankian δύσκολα κοπιάρεται.
Η εμφάνισή τους υπερτερούσε των δύο προηγούμενων, όχι μόνο λόγω του ήχου, αλλά κυρίως λόγω της άνεσης που είχαν “on stage”.
Οι εμφανίσεις των support συγκροτημάτων έκλεισαν με τους The Shiver, τη μοναδική ξένη μπάντα – από Ιταλία. Δυστυχώς για εμάς, ο ήχος επέστρεψε σε μέτρια επίπεδα, οπότε τα φωνητικά ακούγονταν-δεν ακούγονταν και οι alternative, ambient, electro goth ήχοι τους δεν έβγαιναν όπως θα έπρεπε.
Πολύ καλή σκηνική παρουσία, η οποία μάλλον αδικήθηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου. Αν σκεφτεί κανείς πόσο προσπαθούσε η τραγουδίστρια να ξεσηκώσει, η ανταπόκριση ήταν -αναλογικά- μάλλον χλιαρή. Καλά κομμάτια, με μια ροκ εκδοχή του “Narcotic” των Liquido, που προσωπικά δε με ενθουσίασε.
Τελευταίοι βγήκαν οι Poem. Εξαρχής είπαν ότι θα παίξουν κυρίως κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους, ο οποίος αν κρίνω από αυτά που άκουσα, θα χρήζει της προσοχής μας. Ο ήχος για κακή τους/μας τύχη δεν παρουσίασε σημάδια βελτίωσης, οπότε όλη η εμφάνιση έχασε λίγο.
Τώρα όσον αφορά στη μπάντα, τα παιδιά είχανε κέφια. Ο τραγουδιστής να αστειεύεται με τον κόσμο (πόσο μαζοχιστικές τάσεις είχαν όσοι έμειναν να τους ακούσουν και άλλα χαριτωμένα…) και παρά το ότι βγήκαν αρκετά αργά, το live τους ήταν πολύ καλό. Καλές συνθέσεις και δεμένο συγκρότημα σίγουρα αποτελούν θετικά στοιχεία. Νομίζω ότι είναι από τις μπάντες που έχουν όλες τις προϋποθέσεις για να προχωρήσουν πολύ.
Πιθανόν αν είχε επιλεγεί διαφορετική μέρα, δεδομένης και της χαμηλής τιμής του εισιτηρίου, να είχε περισσότερη προσέλευση. Όμως καθημερινή και πέντε συγκροτήματα είναι λίγο ασυμβίβαστο – ακόμα και αν τα τέσσερα από αυτά έχουν μόνο μισή ώρα στη διάθεσή τους. Αν σκεφτούμε και τα 45 λεπτά καθυστέρηση, νομίζω ότι δεν πρέπει ν’ απορεί κανείς για το γεγονός ότι κάποιοι έφυγαν έχοντας δει πολύ λίγο από την εμφάνιση των Poem.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
427 
