Lucifer, Half Gramme Of Soma (14/10/2018) Gagarin 205

Το σαββατοκύριακο εξέπνευσε υπό τους ήχους ξορκιών που πήγαζαν από τις χορδές, τα δέρματα και τα μικρόφωνα των πολυεθνικών Lucifer. Το καζάνι για την παρασκευή των φίλτρων στήθηκε από νωρίς επί της Λιοσίων στο Gagarin 205 και τον ρόλο να το ανάψουν και  να το ζεστάνουν ανέλαβαν οι εγχώριοι εκπρόσωποι του ψυχεδελικού heavy rock/stoner που ακούν στο όνομα Half Gramme Of Soma.

To 5μελές σχήμα ξεκίνησε να παίζει στις 9 εμπρός σε κοινό περιορισμένης ακόμη προσέλευσης. Πρώτη μου επαφή μαζί τους, με κέρδισαν και κυρίως με κέρδισαν άμεσα, από το ξεκίνημα κιόλας, καθώς οι HGoS έδειξαν να μην έχουν ανάγκη από ζέσταμα και προσαρμογή.



Στα 45 λεπτά που έμειναν στην σκηνή γκρούβαραν άσχημα, με καλό σχετικά ήχο κι έχοντας πρόσφατα κυκλοφορήσει ένα αρκετά αξιόλογο άλμπουμ (“Groove Is Black”) με κομμάτια που εύκολα σε άγγιζαν χωρίς να απαιτούν να έχεις και ιδιαίτερες προηγούμενες σχέσεις μαζί τους.

Ο τραγουδιστής τους δεν στάθηκε ούτε στιγμή οργώνοντας την σκηνή με ένα ιδιαίτερο ρυθμικό περπάτημα/χορό στο τέμπο του εξαιρετικού ρυθμικού τους και υπό τους ηλεκτρικούς ήχους των 2 κιθαριστών τους. Η εμφάνισή τους είχε μια συνεχή κλιμάκωση με “Doofie”, “Groove Is Black” και “No Man’s God” να υπερέχουν με ανεπαίσθητη διαφορά σε ένα ομοιόμορφο σετ με σήμα την μελιτζάνα! 



Half Gramme Of Soma setlist:
Drowned
Jerk
Doofie
Gloomy Eggplant
Red Kiss
Mega Rollo Booster
Groove Is Black
No Man’s God



Μια ώρα μετά τα φώτα έπεσαν. Έπεσαν πολύ και δεν ξανασηκώθηκαν ποτέ. Πραγματικά ένα από τα πιο σκοτεινά live acts που έχω παρακολουθήσει σε ότι αφορά το φωτισμό. Με το πορφυρό,αλλά κυρίως το ερυθρό να επικρατεί μέσα στο μαύρο, εμφανίζονται οι μουσικοί που απαρτίζουν το σχήμα των Lucifer εμπρός σε ένα μισογεμάτο Gagarin (με κλειστό εξώστη).



Η έτερη 5άδα της βραδιάς, συγκεντρώνεται γύρω από τον ντράμερ, όπου και υπό την υπόκρουση καλεσμάτων κορακιών και των ambient ήχων της εισαγωγής, κατεβάζουν ποσότητες αλκοόλ, λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσουν να παίζουν το “Faux Pharaoh”.

H Johanna Sadonis, εντυπωσιακή μέσα στην ολόσωμη στολή της, θύμιζε comic ηρωίδα και θα κέρδιζε άνετα τον τίτλο της γραφικής της παρέας αν λίγα μόλις μέτρα δίπλα της δεν στεκόταν ο Alexander Mayr (μπάσο). Το όλο 70s feeling στο look, το ύψος του και τα κρόσια στα μανίκια έκαναν την σύναψη Mayr – Τσιβιλίκας από το  “Η Θεία μου η Χίπισσα”, να έρθει στο μυαλό μου σε χρόνο dt (ειρωνικά, έπειτα από λίγο η όσφρηση μου διέκρινε στο χώρο αρώματα που παρέπεμψαν σε μια άλλη παλιά ελληνική ταινία με τίτλο “Μαριχουάνα Stop!”).



Πολύ δυνατή εισαγωγή με το groove να αποτελεί την λέξη κλειδί. H Johanna πλησιάζει στα τύμπανα πίσω από τα οποία κάθεται ο χαρισματικός και πολυτάλαντος Nicke Andersson, μέλος σε σωρεία μπαντών, ας αναφέρω ενδεικτικά τους Imperial State Electric (με τους οποίους επισκέφθηκε πολύ πρόσφατα ξανά την χώρα μας) . Εκεί ποζάρει για λίγο σηκώνοντας ψηλά τα χέρια και δείχνοντάς μας και τα πλούσια δικά της κρόσσια και χωρίς κενό έχωσαν και το “Abracadabra”.

Κανείς δεν έχει πει ακόμη λέξη και η frontwoman φωνάζει “Γεια σου Αθήνα, είμαστε οι Lucifer” και έχουν ήδη περάσει στο “Eyes in the Sky”. Ενώ ήδη με επιτυχία έχουν μεταφέρει όσους βρισκόμασταν μέσα στο Gagarin, τουλάχιστον 4 δεκαετίες πίσω, η Sadonis προλογίζει το “Dreamer” (χιτάκια του σχήματος μαζί με το “California Son”) κρατώντας ένα μπουκάλι ελληνικό κρασί στα χέρια της.



Παρά το αλκοόλ και τον καπνό που κατανάλωναν επί σκηνής, οι Lucifer δεν επέδειξαν κάποιο ιδιαίτερο μπρίο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η απόδοσή τους δεν ήταν καλή, κάθε άλλο. Απλά ήταν κάπως… “στεγνή”. Ίσως να με έχει επηρεάσει κι εκείνο το “καταραμένο” live λίγες μέρες πριν στο An club με το ηλεκτροσόκ που δεχθήκαμε από την εμφάνιση των Nashville Pussy και να έχω γίνει πολύ απαιτητικός…

Στο “Phoenix” που ακολούθησε σιγουρεύτηκα για το πόσο καλά και ισορροπημένα δεύτερα φωνητικά έκανε το κιθαριστικό δίδυμο των Martin Nordin και Linus Björklund, πέρα φυσικά από το να είναι εξαιρετικοί κιθαρίστες που δεν σταμάτησαν να μοιράζουν τραχιά, παράξενα riff αλλά και μελωδικά lead βουτηγμένα στον ήχο των 70’s.



Οι Lucifer έπαιξαν και δυο διασκευές, η μία εκ των οποίων ήταν στο “Dancing With Mr. D” των Rolling Stones και η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του υποφαινόμενου, υπήρξε από τις λίγες μέτριες στιγμές της βραδιάς. Η εκτέλεση του “Aton” με το εναρκτήριο riff να παραπέμπει τόοοσο έντονα σε Cathedral (δεν είναι τυχαίο πως στο πρώτο από τα δυο άλμπουμ τους έπαιζε ο Gaz Jennings) με βρήκε να χαίρομαι για την απόφασή μου να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο συναυλιακό γεγονός.

Και κάπου σε αυτό το σημείο νομίζω πως το live έφτασε σε μια από τις καλύτερες στιγμές του με την μπάντα να συνεχίζει με το “Purple Pyramid” χωρίς διακοπή και την χαρακτηριστική τους γκρουβιά να μας ωθεί σε ρυθμικό headbanging επάνω σε ένα από τα πιο δυναμικά και ταυτόχρονα όμορφα σε μελωδία, κομμάτια τους.



Το ξεδιάντροπα Sabbath-ικό “Morning Star” τράβηξε το ενδιαφέρον όλων, κυρίως μετά τα μισά στο μακροσκελές κιθαριστικό του μέρος, ενώ είχε έρθει η ώρα για την δεύτερη διασκευή της βραδιάς στο “Take Me Away” του Paul Stanley (Kiss) το οποίο ήταν πραγματικά απολαυστικό, σίγουρα στα highlight παρότι δεν επρόκειτο για δική τους σύνθεση. Κάπου εδώ η Sadonis δεν κρατήθηκε και άναψε το τσιγάρο της επί σκηνής.

Με το τσιγάρο να καίει ακόμη στα χέρια της επιβλητικής performer, η εκτέλεση του “Reaper on Your Heels” υπήρξε ακόμη μια εξαιρετική στιγμή στην βραδιά και ήταν το κομμάτι που μας οδήγησε στην πολύ σύντομη παύση και την τριπλέτα του encore με τα “Anubis” (νόμιζες πως θα κοιτούσες τον κιθαρίστα και θα έβλεπες τον Iommi), “Before the Sun” (περίεργη επιλογή αυτό το κυρίως mid tempo κομμάτι μέσα στην μέση του encore) και “California Son” (το “χιτάκι” που λέγαμε πιο πριν, κάπως άοσμο και άνευρο παρά την ταχύτητα του) να περνάνε πραγματικά αστραπιαία.



Φτηνό εισιτήριο, δύσκολη ημέρα (Κυριακή), μέτρια προσέλευση κοινού, καλός ήχος, κάτι παραπάνω από υποτονικός φωτισμός, πολύ μικρό σε διάρκεια σετ (75 λεπτά μόλις), ικανότατοι μουσικοί αλλά χωρίς ιδιαίτερο πάθος επάνω στην σκηνή (τουλάχιστον την συγκεκριμένη βραδιά πάντα σε σύγκριση με αυτό που περίμενα να δούμε) ήταν τα κυριότερα χαρακτηριστικά της εμφάνισης μιας μπάντας που πάει τραίνο και περιοδεύει παντού και είναι αυτό που λέμε, επάνω στα ντουζένια της, αν και έδειξαν κάποια σημάδια κόπωσης, πιθανόν λόγω του φορτωμένου προγράμματός τους.

Από τις εμφανίσεις που ναι μεν φεύγεις ευχαριστημένος αλλά σου λείπουν πράγματα και στο δρόμο για το σπίτι ψάχνεσαι να βρεις τι. Σίγουρα θα τους ξανάβλεπα πάντως, μιας και η γεύση του ανικανοποίητου ήταν αυτή που έμεινε στο τέλος…



Lucifer setlist:
Faux Pharaoh
Abracadabra
Eyes in the Sky
Dreamer
Phoenix
Dancing With Mr. D (The Rolling Stones cover)
Aton
Purple Pyramid
Morning Star
Take Me Away (Together as One) (Paul Stanley cover)
Reaper on Your Heels
(encore:)
Anubis
Before the Sun
California Son

Φωτογραφίες : Cristina Alossi (C.Alossi photography)
Βίντεο : Γιάννης Φράγκος



509