Είναι κάτι στιγμές σαν και αυτήν εδώ μέσα από την οποία γράφω τώρα, μα τί στιγμές! Κάθεσαι αναπαυτικά εμπρός στον υπολογιστή σου, τεντώνεσαι στην καρέκλα του γραφείου σου και νιώθοντας βαθιά ικανοποίηση για την εμπειρία που βίωσες λίγες ώρες νωρίτερα, προσπαθείς να συγκεντρώσεις όλες σου τις δυνάμεις ώστε να επαναφέρεις εικόνες και ήχους στην προβολή του μυαλού σου και στην συνέχεια αυτές να τις μεταφέρεις μέσα από τον γραπτό λόγο και σε άλλους ανθρώπους.
Αφορμή αυτή την φορά δεν υπήρξε άλλη από το μουσικό συναπάντημα αυτών των 5 επαγγελματιών, από κάθε άποψη και έννοια, μουσικών. Αν και με την κυκλοφορία του “Psychotic Symphony” είχαν προετοιμάσει το έδαφος, τοποθετώντας ψηλά τις προσδοκίες μας, η εμπειρία του να παρακολουθείς τους Sons Of Apollo να παίζουν μπροστά σου είναι μοναδική και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα σενάριο ακρόασης από φυσικό μέσο αναπαραγωγής μουσικής.
Το κοινό της βραδιάς υποδέχθηκαν οι Parthian Shot. Με απλά αξιοπρεπή ήχο και μισογεμάτο το Fuzz, τήρησαν αυστηρά το χρονοδιάγραμμα με αποτέλεσμα στις 8 να βρίσκονται ήδη επάνω στην σκηνή. Το σχήμα από την Αθήνα είχε την διπλή χαρά, πέρα από την εν λόγω εμφάνιση, να έχει μόλις παραλάβει τα τελικά master της καινούργιας τους δισκογραφικής δουλειάς με τίτλο “Promises”. Ικανότατοι μουσικοί όλοι τους, αλλά με όχι συχνή συναυλιακή δραστηριότητα και μόλις ένα ep από το 2012 στο ενεργητικό τους.
Από το συγκεκριμένο ηχογράφημα επέλεξαν να παίξουν το “Placebo”, με το οποίο και άνοιξαν, για την συνέχεια όμως παρουσίασαν μόνο νέο υλικό το οποίο προσωπικά βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Συναρπαστική έξοδος με ενσωμάτωση μέρους από το “Hell’s Kitchen” των Dream Theater. Είδα την εμφάνιση αυτή ως ξεκίνημα μιας σημαντικής νέας περιόδου για τους Parthian Shot.
Parthian Shot setlist:
Intro
Placebo
For Me
Promises
Jaded
Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά μόνο λεπτά της ώρας, μετά το τέλος του σετ των Αθηναίων progsters, για να εμφανιστούν εμπρός μας (στις 9 ακριβώς) οι εκλεκτοί κύριοι, Jeff Scott Soto (φωνητικά), Ron Thal (κιθάρα), Mike Portnoy (τύμπανα), Billy Sheehan (μπάσο) και Derek Sherinian (πλήκτρα).
Το δίδυμο Portnoy/Sherinian υπήρξε η κινητήριος δύναμη για την δημιουργία αυτού εδώ του υπεργκρούπ με τα φανταχτερά ονόματα που έχουν ρίξει όμως τόσο ποιοτική δουλειά ώστε σαφέστατα να μην μπορεί κανείς να μιλήσει για μαρκετινίστικο πυροτέχνημα.
Αν και η καλλιτεχνική καρδιά των Sons Of Apollo ανήκει ξεκάθαρα στο progressive ιδίωμα, ενσωματώνουν με απαράμιλλη συνοχή και στοιχεία από το ευρύτερο hard και μελωδικό rock. Με λίγα λόγια αναδυκνείονται οι καλλιτεχνικές προσωπικότητες όλων όσων απαρτίζουν την μπάντα αυτή.
Από την στιγμή που η 5άδα εμφανίστηκε στο σανίδι του Fuzz και μέχρι τέλους αντιμετώπιζα ένα και μοναδικό “πρόβλημα”. Δεν ήξερα πραγματικά που να στρέψω στην κάθε στιγμή το βλέμμα και την προσοχή μου. Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ φίλος των solo sessions στα live και ούτε η περίπτωση των Sons Of Apollo κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη. Ο κάθε ένας είχε την στιγμή του, ο “Bumblefoot” δύο, ίσως να πήρε και την “μερίδα” του Portnoy o οποίος ταλαιπωρούνταν με ένα σοβαρό θέμα υγείας (οδοντιατρικής φύσεως).
Αν υπήρξε κάτι που περίμενα κάπως ανώτερο, ειδικά λόγω των περιστάσεων, αυτό ήταν ο ήχος, ειδικά στα πρώτα λεπτά. Με την προσοχή μου στραμμένη κυρίως στον Portnoy, θα ήθελα να τον άκουγα πιο καθαρά και με περισσότερο όγκο, ενώ αντίθετα οι φωνές του Soto και τα δεύτερα των Thal και Portnoy έβγαιναν πάρα πολύ ικανοποιητικά από την αρχή. Ευτυχώς όσο προχωρούσε η βραδιά η κατάσταση όλο και βελτιωνόταν.
Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε ήταν το “God Of The Sun”. Εκεί αντικρίσαμε για πρώτη φορά τα 4 μπράτσα των 2 εγχόρδων των Thal και Sheehan, επιβλητική εικόνα αν μη τι άλλο. Ο κύριος Thal μάλιστα είχε προσαρτήσει led φωτισμό επάνω στο όργανό του παραπέμποντας (οπτικά μόνο) στον Steve Vai. Ο Sheehan έπαιζε αδιάκοπα με αυτό το δίμπρατσο θηρίο του με τέτοια άνεση σαν να ήταν χάρτινο.
Ο Portnoy καθισμένος ψηλότερα από όλους πίσω από ένα άκρως επιβλητικό σετ και το οποίο εκμεταλλεύτηκε από άκρη σε άκρη. Αντιδιαμετρικά, στην αριστερή πλευρά της σκηνής ο πολύς Derek Sherinian με έναν αέρα που δεν συναντάς συχνά. Στο κέντρο της τετράδας που προανέφερα το ντερέκι Jeff Scott Soto, που όλη την νύχτα ίδρωνε και ξε-ίδρωνε, σε τρελά κέφια να δίνει ρεσιτάλ επικοινωνίας με το κοινό, ενώ οι επιδόσεις του στο μικρόφωνο απέδειξαν ότι δεν έχει χάσει ακόμη το χάρισμά του, όσο κι αν περάσαν τα χρόνια.
Ο ίδιος, πριν περάσουν στο “Signs Of The Time” ανέφερε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Portnoy και ζήτησε από τους θεατές να τον χειροκροτήσουν για το πείσμα του να μην ακυρώσει την εμφάνιση. Ο Soto ανέβαινε στην πλατφόρμα που ήταν τοποθετημένα τα τύμπανα και άλλαζε μικρόφωνα με τον Portnoy για να τραγουδήσουν το ρεφρέν, ενώ κάπου εκεί είδα τον Sheehan να κάνει από τα μεγαλύτερα bent που έχω δει live να πιάνει μπασίστας. Και μιας και ο λόγος να πω πως αυτός ο κύριος καταγράφηκε στην μνήμη μου πλέον ως ο τρίτος πιο εντυπωσιακός μπασίστα που έχω δει ζωντανά (με πρώτο τον Steve DiGiorgio και δεύτερο τον Philip Bynoe).
Ακολούθησε το “παλιοροκάδικο” σε ύφος “Divine Addiction”με το χαρακτηριστικό άρωμα από Deep Purple που προσδίδουν τα πλήκτρα του Derek (δόξα και τιμή στον αείμνηστο Jon Lord). Το βασικό riff του Thal βουτηγμένο κι αυτό στην “σκουριά”, ενώ ο Soto έχει αρχίσει ήδη να στάζει σαν βρύση.
Χωρίς να αφήσουν τους 600 με 700 παρευρισκόμενους να πάρουν ανάσα, χώνουν κατευθείαν το “ Just Let Me Breathe”, κομμάτι που υπάρχει στο 5o άλμπουμ των Dream Theater και φυσικά έρχεται από την περίοδο εκείνη της μπάντας που στις τάξεις τους συνυπήρχαν Portnoy και Sherinian. Όπως ήταν αναμενόμενο το ενδιαφέρον κορυφώθηκε, ενώ η γρέζα φωνή του Jeff έδωσε ένα εντελώς διαφορετικό τόνο στο τραγούδι.
Ο Jeff στέκεται εμπρός στο κοινό, το ρωτά πόσοι έχουν το άλμπουμ τους, πειράζει τον Sheehan και τα δάχτυλα του Derek δίνουν το έναυσμα για την εισαγωγή του “ Labyrinth”. Πιο mid-tempo ρυθμοί, τουλάχιστον μέχρι τα μισά και το κοινό ακολουθεί τον Jeff με χορωδιακά φωνητικά στο ρεφρέν. Από την μέση κι έπειτα ο Soto αποχωρεί από την σκηνή και το μουσικό όργιο που ξετυλίγεται εμπρός μας με έχει αφήσει να κοιτάζω δεξιά αριστερά σαν να παρακολουθώ αγώνα τέννις.
Σε αυτό το σημείο παρακολουθήσαμε το πρώτο σόλο της βραδιάς από τον Bill Sheehan. Ξεκίνησε εκφραστικό, γρήγορο, στην πορεία έγινε λίγο κουραστικό (όπως άλλωστε τα περισσότερο σόλο – sorry δεν είμαι καθόλου φαν). Λίγο πριν ολοκληρωθεί η μπάντα ξανανεβαίνει στην σκηνή και μπαίνουν κι εκείνοι με την εισαγωγή του “Lost In Oblivion”. O Sherinian έχει πετάξει το τζάκετ του και τα δίνει όλα.
Η σκηνή του Fuzz αδειάζει πάλι, αυτή την φορά μένει επάνω ο Jeff Scott Soto κι αφού θυμάται πως έχει 5 χρόνια να βγει μπροστά στο ελληνικό κοινό ξεκινά ένα ακαπέλα sing along με πολλά πειράγματα (και ολική συμμετοχή των θεατών που τον εξέπληξαν με τις επιδόσεις τους). Ακαπέλα συνεχίζει με μέρος από το “The Prophet’s Song”, ενώ μετά από λίγο ανεβαίνει κι ο Thal δίπλα του για να τον συνοδεύσει στο “Save Me”, αμφότερα κομμάτια των Queen. Ο άνθρωπος εξηγείται λέγοντας πως αυτός ήταν ένας φόρος τιμής στον Freddy Mercury ο οποίος υπήρξε μεγάλη επιρροή του.
Όταν και οι υπόλοιποι γιοι του Απόλλωνα εμφανίζονται ξανά έχουμε ήδη περάσει στο “Alive”, ίσως το πιο catchy κομμάτι του “Psychotic Symphony” με Ron να μας χαρίζει ένα πολύ μελωδικό lead με την επάνω (άταστη) κιθάρα του, ενώ συνεχίζει με το δικό του πρώτο σόλο μέρος (κι ενώ ο Jeff φεύγει από την σκηνή να πάει για ούζα) το οποίο χτίζει επάνω στο πασίγνωστο μουσικό θέμα του Henry Mancini για τον Ροζ Πάνθηρα.
Στο “Opus Maximus” που ακολουθεί γίνεται πραγματικός πόλεμος για το ποιος θα μαγνητίσει τα περισσότερα βλέμματα, εκστατικό prog και μόλις κλείνει μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, πως άραγε; Μα με ακόμη ένα σόλο. Αυτή την φορά για να είμαι ειλικρινής το θέαμα που παρουσίασε ο Sherinian δεν μας άφησε να πλήξουμε, καθώς περνούσε σε γνωστά θέματα, όπως το “Iron Man” των Black Sabbath με το κοινό του Fuzz να μην χάνει ούτε αυτή την ευκαιρία να τραγουδήσει.
Το δίωρο θα κλείσει με μια μαγευτική εκτέλεση του “Lines In The Sand” και φυσικά επιστροφή για το encore με ακόμη ένα κιθαριστικό σόλο από τον Thal και έξοδο με “And The Cradle Will Rock” των Van Halen και με τον Jeff να τραγουδάει μέσα από τον κόσμο καθώς είχε “αράξει” για το ποτάκι του στο μπαρ πιο πριν. Τελευταίο κομμάτι αυτής της εξαίσιας εμφάνισης το “Coming Home” το οποίο ο Jeff αφιέρωσε στον Derek λόγω της ελληνικής του, εν μέρει, καταγωγής και το γεγονός πως παίζουν στην Ελλάδα.
Jeff Scott Soto και ολόκληρο το Fuzz τραγουδούν το ρεφρέν, η μπάντα σταματάει και ο Jeff προκαλεί το κοινό τραγουδώντας χωρίς καν μικρόφωνο και ο κόσμος ακολουθεί ενθουσιασμένος. Και κάπου εκεί τα φώτα πέφτουν για να ξανανοίξουν για την καθιερωμένη πλέον φωτογραφία.
Μόνο καλά λόγια και σχόλια άκουσα από όλους όσους συνομίλησα ευθύς αμέσως μετά το τέλος και έτσι επαλήθευσα τα όσα είχα κι εγώ νιώσει κατά την διάρκεια της εμφάνισης. Δεν ξέρω αν η προσέλευση και η πώληση εισιτηρίων ήταν τέτοια που θα επιτρέψει στο μέλλον να τους ξαναδούμε. Είμαι όμως βέβαιος πως πρόκειται για ένα από αυτά τα live που τα κρατάς στην φαρέτρα σου όταν ανοίγεις κουβέντα για μεγάλες συναυλιακές συγκινήσεις και εμπειρίες.
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται η φράση, όσοι το έχασαν αυτό, πραγματικά έχασαν εμφάνιση ορόσημο στον συναυλιακό χάρτη.
Sons Of Apollo setlist:
God Of The Sun
Signs Of The Time
Divine Addiction
Just Let Me Breathe (Dream Theater cover)
Labyrinth
Bass Solo (Billy Sheehan)
Lost In Oblivion
The Prophet’s Song & Save Me (Queen covers)
Alive
Guitar Solo On The Pink Panther Theme (Ron Thal)
Opus Maximus
keyboards Solo (Derek Sherinian)
Lines In The Sand
(encore):
Guitar Solo (Ron Thal)
And The Cradle Will Rock (Van Halen cover)
Coming Home
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
543 
