“Oh my God! They killed Kenny!”. Πασίγνωστη ατάκα που ακουγόταν σχεδόν σε κάθε επεισόδιο του δημοφιλούς South Park (τουλάχιστον μέχρι τον 6ο κύκλο). Κι όπως ο Kenny McCormick επέστρεφε σε κάθε επεισόδιο για να ξαναπεθάνει, έτσι κι ο “δικός” μας, Kenny Powell, εδώ και 35 ολόκληρα χρόνια συνεχίζει να επιστρέφει στο σανίδι των live venues (εννίοτε και στα στούντιο) κάθε φορά που τον ξεγράφουμε. “You bastards!”
Αυτή η σύντομη περιοδεία στην Ελλάδα και την Κύπρο έγινε έπειτα από την κυκλοφορία του ep “Alive” με την προσθήκη του Νίκου “Μύγα” Αντωνογιαννάκη (διαβάστε την σχετική συνέντευξη στο Rockway ΕΔΩ) να συμπληρώνει το κενό που άφησε η αποχώρηση του Kevin Goocher.
Τετάρτη βράδυ και με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε εξέλιξη (μην με ρωτάτε τι και ποιος, δηλώνω ο πλέον άσχετος στην χώρα), οι προσδοκίες μου σχετικά με την προσέλευση του κοινού δεν ήταν και οι πλέον αισιόδοξες. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ένιωθα πως η χλιαρότητα των τελευταίων εμφανίσεων του σχήματος δεν βοηθούσε ιδιαίτερα την κατάσταση.
Τελικά έφθασα έξω από το Αν όπου αντίκρυσα από νωρίς αρκετό κόσμο να έχει κατακλύσει τον παρακείμενο καφενέ και τον χώρο πέριξ σε μια καθαρά γηπεδική ατμόσφαιρα (τι εννοείς που ξέρω εγώ την γηπεδική ατμόσφαιρα; παρακολουθώ και ταινίες). Λίγα μέτρα κάτω από την γη, στο υπόγειο του Αν, οι Power Crue εμφανίστηκαν λίγα λεπτά μετά τις 9 σε όσους παράτησαν το ματς.
Το σχήμα είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω λιγότερο από μήνα πριν, στο Under The Quarry fest, όπου λόγω εσωτερικών τους προβλημμάτων εμφανίστηκαν ως τρίο (μπορείτε να διαβάσετε την ανταπόκριση από την ζωντανή εμφάνιση ΕΔΩ). Για τους Omen άνοιξαν ως κουαρτέτο με τον Γιώργο Πρίτση (κιθάρα) αυτή την φορά να καταφέρνει να δώσει το παρόν.
Ξεκίνησαν την εμφάνισή τους παίζοντας διαδοχικά 3 κομμάτια από το πρόσφατο “Excileosis”, ενώ η υπόλοιπη λίστα τους μας πήγε στο παρελθόν αυτής της ιστορικής, για τα ελληνικά δεδομένα, μπάντας. Τα σποραδικά τεχνικά θέματα στον ήχο που αντιμετώπισαν ανήκουν στις γνωστές παθογένειες του Αν και δεν τα συγκαταλέγω ως αρνητικά στην παρουσία τους εκείνο το βράδυ. Έμπειροι μουσικοί όλοι τους, κάποιοι περισσότερο παθιασμένοι από άλλους, έδωσαν σε όσους παραυρέθηκαν ένα ακόμη δείγμα απέριττου, ουσιαστικού και άνευ πόζας heavy metal.
Power Crue setlist:
Rising
Believe
Born again
Never again
Dark path
Torture
Last command
Forever
Stay heavy
Το τέλος των ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων (δεν μπήκα καν στον κόπο να γκουγκλάρω περί τίνος επρόκειτο) αντικατοπτρίστηκε στην αυξημένη προσέλευση του κοινού κατά το τέλος του set των Power Crue.
Η μια τετράδα έδωσε την θέση της σε μια άλλη. Κι έτσι οι κύριοι Kenny Powell (κιθάρα), Νίκος Αντωνογιαννάκης (φωνή), Reece Stanley (τύμπανα) και Roger Sisson (μπάσο) εξαπέλυσαν σε ένα κοινό που διψούσε να ακούσει Omen, αυτό ακριβώς! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Πολύ καλή επιλογή κομματιών (κι όσα έμειναν από έξω είμαι βέβαιος θα τα τραμπάρουν στην λίστα τους στην επόμενη περιοδεία τους), αλλά και πάντα ορεξάτος Powell, μάλιστα αυτή την φορά έχω την εντύπωση πως ήταν και αρκετά πιο … προσεκτικός. Ορεξάτο όμως και το κοινό που τους αγκάλιασε ζεστά από νωρίς, με το “Termination” με το οποίο ξεκίνησαν. Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσω κομμάτια σε ένα “best of” setlist που μπορείτε να διαβάσετε και στο τέλος του άρθρου. Μπορώ όμως να επισημάνω το peak θερμοκρασίας δωματίου στα “Axeman”, “Last Rites”, “Battle Cry”, “Warning Of Danger”, “Don’t Fear The Night” και “Die By The Blade”. Είχαμε όμως την ευκαιρία να ακούσουμε και την εκτέλεση του “Torture Me”, ένα κομμάτι που ακούστηκε για μόλις δεύτερη φορά ζωντανά στην μέχρι τώρα μακρά πορεία των αμερικανών.
Όσο κι αν σέβομαι τον Kevin Goocher, όσο κι αν γουστάρω την φωνή του και το πόσο γαμάτα ταιριάζει στο ύφος της μπάντας, ειδικά στα live, τόσο δεν μπόρεσα να του συγχωρήσω εκείνη την απόφασή του να ανεβάσει στην σκηνή του Κυττάρου την κόρη του για να τραγουδίσει ως ένα άλλο pop idol μαζί του το “Don’t Fear The Night”. Αυτή την φορά δεν υπήρξαν παραφωνίες, οι Omen έδωσαν ένα 110% πετυχημένο και αληθινό live, χωρίς αποκριάτικες επωμίδες και καρφιά, χωρίς εκκεντρικούς φακούς επαφής, χωρίς κονσομασιόν.
Η φωνή του Νίκου αρκετά ταλαιπωρημένη η αλήθεια. Αυτό δεν τον εμπόδισε να καταφέρει να ακούγεται τόσο μα τόσο πωρωτικός! Δεν ήταν λίγες οι φορές που σε κάποια ρεφρέν το τραγούδι των θεατών τον “σκέπαζε” δημιουργώντας μια τρομερή ατμόσφαιρα, από αυτές που μόνο στον “κλειστό” στίβο του Αν δημιουργούνται, όταν συντρέχουν οι κατάλληλες προυποθέσεις.
Αυτή την φορά το “Don’t Fear The Night” αποδώθηκε με σεβασμό και μάλιστα η μπάντα το αφιέρωσε στην μνήμη των εκλιπόντων Mark Shelton και J.D. Kimball. O Kevin Powell είχε πάντα την ικανότητα να εντοπίζει φωνές με μαγικό γρέζι και οι οποίες πάντα είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους. Έτσι και στην περίπτωση του Νίκου, λόγω των κοινών αυτών χαρακτηριστικών, τα κομμάτια κούμπωσαν στον νέο τραγουδιστή χωρίς να χάσουν το αρχικό τους ύφος.
Αρχικά φοβήθηκα πως η βραδιά αυτή είχε πολλές πιθανότητες να αναδείξει ένα πρόσωπο του σχήματος που θα έφερνε περισσότερο σε tribute band παρά το ότι θα εμφάνιζε το νέο τους ισχυρό status στο παρόν. Ευτυχώς διαψεύσθηκα. Και πραγματικά ανυπομονώ να ακούσω την ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζουν.
Ένα μεγάλο μπράβο στον Kenny Powell ο οποίος για τέταρτη δεκαετία συνεχίζει να μας συγκινεί με την μουσική του, αλλά περισσότερο με την πιστή του στάση σε αυτό που αγαπά και υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια, το ανόθευτο, χωρίς επεξηγηματικούς προσδιορισμούς heavy metal!
Omen setlist:
Termination
Death Rider
Alilve
Last Rites
Ruby Eyes
Axeman
Warning Of Danger
Dragon’s Breath
The Curse
Evil Seductress
Don’t Fear The Night
Torture Me
Teeth Of The Hydra
Battle Cry
Die By The Blade
Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
537 
