Εντάξει, ρε παιδιά, έβρεξε λίγο, μην το κάνουμε και θέμα!
Τι να πουν και οι Eyehategod που κατάγονται από την Νέα Ορλεάνη και βλέπουν συμπολίτες τους άστεγους κάθε τρεις και λίγο λόγω της Κατρίνα. Τι Νεφέλη και κουραφέξαλα; Αλλά αφού φύγει ο Αρνιακός από το σώμα μου, θα σας μιλήσω για την τιτάνια εμφάνιση των εκ των ηγετών του sludge, Eyehategod.
Κυριακή, γιορτή και σχόλη, να ‘ταν η βδομάδα όλη και πως μπορείς καλύτερα να γιορτάσεις από μια συναυλία, κατάλληλη και μοναδική για έναν καιρό που ακύρωσε ξανά αυτόν τον μήνα, για λίγες μέρες το καλοκαίρι; Με τη θερμοκρασία να πέφτει (δεν μας χάλασε καθόλου αυτό), παρέα με παπάδες και καρέκλες, φτάνουμε στο Temple Athens για να μας ξεριζώσουν την καρδιά και να την φάνε οι κανίβαλοι του sludge.
Με αρκετό κόσμο εξαρχής και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση στο χρονοδιάγραμμα, οι νεοσύστατοι Gagulta ανέβηκαν στη σκηνή και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, θέτοντας εαυτούς σε μια άτυπη λίστα με τα επόμενα όμορφα εγχώρια πράγματα του σκληρού ήχου. Τριμελής αθηναϊκή μπάντα, με τύμπανα, φωνή και μια βαρύτονη κιθάρα να καλύπτει όσα κενά στο ψηφιδωτό του ήχου μπορεί και κάνοντας άψογη δουλειά, ομολογουμένως.
Η άγρια φωνή του Γιάννη με πρότυπα μεγάλους death σχιστογκαρίδες ήταν σωστά τοποθετημένη ρυθμικά στο όλο σύνολο των κομματιών και παρέα με τα δυναμικά τύμπανα και την λασπωμένη-σκατένια κιθάρα, έδειχναν πως δουλεύουν αρκετά μεταξύ τους και δεν χάνονται συχνά, δημιουργώντας έναν τεράστιο ηχητικό όγκο, παρόλο που είναι μόλις η τρίτη τους εμφάνιση. Θα περιμένουμε με ανοικτές αγκάλες την όποια πρώτη τους κυκλοφορία και εδώ θα είμαστε να τα λέμε.
Το κοινό πύκνωνε ολοένα και οι Sadhus ανέβηκαν με τη σειρά του φορτσάτοι στη σκηνή. Ο ήχος τους σε κάθε live θεριεύει και το πράσινο φως που έπεφτε στη σκηνή έκανε το θέαμα ακόμη πιο απολαυστικό, μιας που μάλλον είναι το αγαπημένο χρώμα αρκετών από τους παρευρισκόμενους, πάνω και κάτω από το πάλκο.
Η κινούμενη άμμος που δημιούργησαν για μια ακόμη φορά η Sadhus, μας ρουφούσε σιγά σιγά προς τα βάθη της Γης και εκείνοι μας μαστίγωναν από πάνω με τα ζοφερά τους riffs και τα μονολιθικά τους τύμπανα, ενώ οι στριγγλιές του Σταύρου διέλυαν κάθε μας σκέψη. Γύρω μου έβλεπα μόνο κεφάλια και σώματα να λικνίζονται και σε κάθε τέλος κομματιού να ξεσπούν σε εκκωφαντικά χειροκροτήματα. H λυσσασμένη διασκευή του “Too Drunk too Fuck” μας ζέστανε και για την επερχόμενη συναυλία των Dead Kennedys στο Piraeus Academy, πόσο μάλλον δηλαδή για την αμέσως μετά εμφάνιση των Νεο-ορλεανέζων Eyeahategod. Μόνο συγχαρητήρια μπορώ να πω στους Sadhus που υπήρξαν κάτι παραπάνω από απλά ένα support σχήμα την Κυριακή το βράδυ, αναγκάζοντας μας να πίνουμε μπίρες χωρίς σταματημό και να χειροκροτούμε χωρίς να τσιγκουνευόμαστε τις δυνάμεις μας. Φήμες λένε πως σύντομα θα έχουμε και νέο τους υλικό! Ως τότε απλά, respect!
Αφού οι τεχνικοί βγήκαν από τα παρασκήνια για να προετοιμάσουν το έδαφος για το κυρίως πιάτο της ημέρας, οι Eyehategod ξεκίνησαν γύρω στις 23.20 με το “Lack of almost everything” (αν δεν κάνω μεγάλο λάθος) και όλους μας να αντιδρούμε με τρόπο που δίνει σίγουρα περίσσια ενέργεια στους καλλιτέχνες.
Με ήχο διαμαντένιο οι Αμερικανοί παρουσίασαν ένα όμορφο set, γεμάτο με πολύ δυνατές στιγμές και τη hardcore μεριά τους να είναι πιο εμφανής από την doom. Οι άνθρωποι που έβαλαν το ντουμάτο sludge χάρτη (ως τότε μόνο οι Crowbar είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να λέγονται sludge), παρέα με τους συντοπίτες τους Acid Bath, επισκέφτηκαν την Αθήνα και πάλι, αποδεικνύοντας πως οι ζωντανές εμφανίσεις είναι το ατού τους. Κινητικοί πάνω στη σκηνή, δυναμικοί σε κάθε τους έκφραση, δεμένοι και με έναν φορμαρισμένο Mike Williams να ουρλιάζει δίχως αύριο και να ευχαριστεί τους φίλους του με κάθε ευκαιρία.
Παίζοντας κομμάτια από όλους τούς τους δίσκους, ικανοποίησαν άπαντες (ειδικά εμένα που διασκεδάζω περισσότερο με την punk μεριά τους) και με συνοδοιπόρο τον εξαιρετικό ήχο, δημιούργησαν μια αξέχαστη συναυλιακή βραδιά. Έμειναν στη σκηνή πάνω από 90 λεπτά, δείχνοντας να μην θέλουν να φύγουν ποτέ από το Temple, αν και λίγες μέρες πριν έπαιζαν για πολλές χιλιάδες στο Hellfest. Ακούσαμε “White Nigger”, “Agitation/Propaganda”, “30$ dollar bag” και πολλά άλλα καλούδια αναγκάζοντας τους σε ευρύ encore που έφτασε την ώρα κοντά στις 1.30. Οι Eyehategod ξεπέρασαν τις προσδοκίες που είχα πριν τους δω και μάλιστα κατά πολύ! Θα τους ξαναδούμε σίγουρα. Είναι λίρα εκατό τα άτομα αφού!
Άξιζε να χάσεις το μετρό, αλλά από την άλλη το ήξερες εξαρχής πως δεν θα το προλάβεις με ώρα έναρξης για τους Αμερικανούς τις 23.00. Δεν ξέρω αν μπορούν να ξεκινούν νωρίτερα οι συναυλίες τις μέρες που δεν υπάρχει το μετρό μετά τις 12, αλλά ίσως και να έφερνε ακόμη περισσότερο κόσμο κοντά στα πολλά μουσικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στην πόλη μας.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
514 
