Οι Βέλγοι κυρίευσαν ακόμη μια φορά την Αθήνα, αυτή την φορά μέσα από το Modu club, στο Μεταξουργείο. Ο Johan Van Roy μοιάζει με χαρακτήρα που έχει ξεπηδήσει μέσα από τις σελίδες κάποιου sci-fi graphic novel, καθώς φέρει στην σκηνική του παρουσία όλα αυτά τα γνωρίσματα ενός schizo αντι- ήρωα.
Η μουσική του παρακαταθήκη από το 1986 που ξεκίνησε μόνος και με επιμονή να δημιουργεί και να διανέμει, αποτέλεσε θεμελιώδες επιδραστικό στοιχείο για τις επόμενες γενιές του ηλεκτρονικού και βιομηχανικού ήχου. Η σκηνική του παρουσία, αλλά και η θεματολογία των δημιουργημάτων του παραπέμπει στις απαρχές του shock horror γνωρίσματος της industrial πτυχής της γοτθικής μουσικής.
Δεν είναι τυχαίο το ότι μετά από τόσο σύντομο διάστημα από την τελευταία τους εμφάνιση στην χώρα μας, κατάφεραν να γεμίσουν ασφυκτικά το Modu. Οι Richternoise, αλλά και οι Nano Infect που προηγήθηκαν δεν στάθηκαν ικανοί να ανταπεξέλθουν στο ύψος της περίστασης. Πολλές ατυχίες για αμφότερα τα project, κούρασαν τον κόσμο που από νωρίς είχε κάνει αισθητή την παρουσία του με την μαζική του προσέλευση.
Στο set των Richternoise υπήρξε ένας ατέρμονος διάλογος της σκηνής με την κονσόλα για επίλυση (που δεν ήρθε παρά την ύστατη στιγμή) του θέματος με τον ήχο στο εφέ των beat, που άλλοτε δεν ακουγόταν καθόλου, άλλοτε πήγαινε πολύ δυνατά και με αστείο delay. Από την μία η απόλυτη στατικότητα του ανθρώπου πίσω από τα keyboard, το οποίο στην ουσία χρησιμοποιούσε ελάχιστα και όλα ήταν προηχογραφημένα και από την άλλη η αμηχανία του Σάκη (τον οποίο είδαμε στην σκηνή και στην συνέχεια με τους NI) με το προαναφερθέν διαρκές πρόβλημα, δημιούργησε μια διάχυτη αμηχανία.
Τα πράγματα στην συνέχεια έδειξαν να πηγαίνουν καλά μέχρι που, αν δεν κάνω λάθος, ο πληκτράς με μια άγαρμπη κίνηση παρέσυρε κάποιο, ή κάποια καλώδια κι έσβησαν τα πάντα. Αυτά είναι τα αρνητικά του να “παίζει” μουσική το λάπτοπ σου αντί για εσένα. Μετά από ένα 10λεπτο απόλυτης αμηχανίας στην σκηνή τα πράγματα πήραν και πάλι τον δρόμο τους, χωρίς πολλές ελπίδες για ανάκαμψη. Είχα ξαναδεί τους NI πριν κάποια χρόνια στο Κύτταρο και μου είχαν αφήσει εντελώς διαφορετικές εντυπώσεις. Επίσης η ένταση και το gain στο εφέ της φωνής, δεν λέω, μπορεί να αποτελεί σήμα κατατεθέν τους, αλλά είναι πολυυύ κουραστικό, από ένα σημείο και μετά.
Είχε φτάσει όμως επιτέλους η στιγμή, λίγο πιο αργά από ότι ήταν προγραμματισμένο, για το τρίο των Suicide Commando να πάρει θέση επάνω στην σκηνή του Modu. Κι όσο κι αν περιμέναμε να ξεκινήσουν, ένα τεχνικό πρόβλημα με την τοποθέτηση του προβολικού μηχανήματος καθυστέρησε ακόμη περισσότερο την έναρξη του live.
Πάντα ο όρος live στα electro σχήματα ακούγεται λίγο οξύμωρος, αλλά το πάθος και η υπερκινητικότητα του Johan, με το θεατρικό του στήσιμο και κινησιολογία, τα ζωντανά τύμπανα (ευτυχώς θεέ μου) και ο παλμός του κόσμου, έκαναν το όλο θέμα πιο …φυσιολογικό.
Ο αστείρευτος Van Roy προχωράει στις δεκαετίες φροντίζοντας ο ήχος του όχι μόνο να μην μένει στάσιμος, αλλά να καταφέρνει να εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκος και επιδραστικός ακόμη και σήμερα. Ακούστηκαν αρκετά κομμάτια λοιπόν και από το φετινό “Forest Of The Impaled”, αλλά και από διάσπαρτη την τεράστια δισκογραφία τους. Όσα και να έπαιζαν πάλι λίγα θα μας φαίνονταν μπροστά σε αυτό το μακρύ κατάλογο, αλλά η αλήθεια είναι πως το set μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερο (είχε περάσει βέβαια και η ώρα με τις τόσες καθυστερήσεις από τα προβλήματα που προέκυψαν νωρίτερα).
Το “ζέσταμα” κράτησε μέχρι και το “God Is In The Rain” και από εκεί και πέρα το live απογειώθηκε. Το “Cause Of Death: Suicide” επιβλητικό κατάφερε να σηκώσει στον αέρα κάποιους περισσότερους από τις πρώτες σειρές που έτσι κι αλλιώς είχαν ανάψει από το “The Gates Of Oblivion” κιόλας. Με την βοήθεια των εικόνων που προβάλλονταν πίσω από τον Johan και των φουτουριστικών ήχων που έβγαιναν από τα ηχεία του Modu, μπήκαμε σε μια κλειστοφοβική σκοτεινή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο ψυχισμός του θεατή γινόταν πηλός στα χέρια και το μικρόφωνο του έμπειρου performer.
Harsh electro industrial δοσμένο μέσα από αυτό το μοναδικό shock horror πρίσμα, αυτό είναι σε μια φράση οι Suicide Commando και ο Johan θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί και ως ο Alice Cooper της σκηνής αυτής. Το τέλος της εμφάνισης σήμανε με το “See You In Hell” και τον Σάκη από Nano Infect να ξανανεβαίνει στην σκηνή δίπλα στον Van Roy για να ουρλιάξουν παρέα και δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση ότι ακόμη κι εδώ το εφέ του ήταν ενοχλητικά δυνατά που κάλυπτε εντελώς των Johan. Δεν ήταν μόνοι τους όμως στο stage καθώς ο τελευταίος ανέβασε επάνω όσους περισσότερους θεατές μπορούσε (το έχουμε ξαναδεί πολλάκις το σκηνικό σε metal event, τουλάχιστον στην χώρα μας) αφαιρώντας κατά την γνώμη μου αρκετή από την δύναμη και τον χαρακτήρα του κομματιού προς όφελος ενός πιο πανηγυρικού κλεισίματος.
Αυτό ήταν και το κλείσιμο της περιοδείας τους, που όπως έγραψαν λίγες ώρες αργότερα στην γνωστή πλατφόρμα στο διαδίκτυο, έγινε στην Αθήνα με τον καλύτερο τρόπο μαζί με τις ευχαριστίες τους. Να τους ευχαριστήσουμε κι εμείς γι’αυτή την πολύ δυνατή εμπειρία, μέχρι την επόμενη φορά!
Suicide Commando setlist:
The Gates Of Oblivion
My New Christ
Too Far Gone
The Pain That You Like
Schizotopia
God Is In The Rain
Cause Of Death: Suicide
The Devil
Unterwelt
Bind Torture Kill
Love Breeds Suicide
We Are Transitory
Die Motherfucker Die
(encore)
Dein Herz Meine Gier
See You In Hell
866 
