Τι και αν άρχισε η Euroleague; Κάποιοι από εμάς κατέβηκα με τα γνωστά σκαλοπάτια για να γιορτάσουμε το παρθενικό ΕΡ των επί μία δεκαετία underground rockers Korsikov.
Με ένα αρχαίου τύπου καζανάκι στο εξώφυλλο έβγαλε από την αδισκία (η κατάσταση που είσαι όταν δεν έχεις κυκλοφορήσει album) το heavy rock trio.
Πριν όμως να εμφανιστούν εκείνοι, προηγήθηκαν δυο ακόμα σχήματα.
Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι νεοσύστατοι Dull. Με γνωστές φάτσες να απαρτίζουν το συγκρότημα και με ήχο sludge n roll (λίγο γρηγορότερο σε ρυθμό από ότι συνήθως), με φωνητικά σκισμένα κι απεγνωσμένα. Το δυνατό τους σημείο είναι τα ρυθμικά μέρη με το μαθηματικό μπάσο και τα εξαιρετικά τύμπανα να γκρουβάρουν ως το άπειρο. Έξυπνα riffs, όμορφη συνολικά μουσική, δεν κατάλαβα όμως γιατί ο frontman ήταν τόσο προσκολλημένος στο πάτωμα σε στάση βατράχου και αρκετές φορές με πλάτη στο κοινό. Οι άγριοι του ντουνιά να τους τσεκάρουν πάραυτα.
Τους Half Gramme of Soma είχα πολύ καιρό να τους δω και περίμενα να ακούσω τι αλλαγές στη μουσική τους έχουν φέρει οι μεταβολές στη σύνθεση του συγκροτήματος. Η νέα φωνή είναι πιο ταιριαστή στο στυλ τους που πλέον έχει χωρίσει αποστάσεις μεταξύ Soundgarden και Nightstalker. Στην αρχή η χαμηλή της ένταση σε σχέση με τα όργανα αφαίρεσε την επιτάχυνσή τους, αλλά κομμάτι με το κομμάτι κέρδιζαν ολοένα περισσότερο το κοινό, το οποίο ζεστάθηκε για τα καλά. Η κίνηση του τραγουδιστή στη σκηνή θύμιζε λίγο από Τζαμάικα και αυτό έκανε το θέαμα ακόμα πιο ευχάριστο. Ωραίες συνθέσεις, έμπειροι μουσικοί και ο ήχος στο χώρο απλωνόταν κατάλληλα.
Οι τιμώμενοι Korsikov βγήκαν χωρίς πολλές καθυστερήσεις και το ντεπόζιτο γεμάτο. Έπαιξαν όλη τη νέα τους δουλειά, καθώς και το cult πλέον “Liqweedator” με κέφι κι ενέργεια που θα κινούσε γεννήτριες. Στη σκηνή του συνόδευσαν ο Σταύρος των Sadhus κι ο Μπάμπης των Planet of Zeus, έκαστος για το τραγούδι στο οποίο συμμετείχαν και στουντιακά. Μπορεί να μη γέμισε το An Club, αφού τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν για όλους μας, όμως το γεγονός αυτό δεν πτόησε ούτε κοινό, ούτε μουσικούς, που διασκέδαζαν και μάλιστα, στο σύντομο a-la DRI “Baka” έγινε ένα mini circle pit. Η κιθάρα του Σταύρου τα είπε όλα, με τον ίδιο να κινείται συνεχώς, ο Φάρσαλας με τη δική του έδινε πόνο, ενώ τιμωρούσε σκληρά της φωνητικές του χορδές κι ο Γιάννης, από τους καταστροφικότερους drummers της σκηνής, δημιουργούσε αμέτρητα ροκανίδια από τις μπακέτες του.
Ο ήχος πολύ καλός, η διάθεση στο τέρμα και οι Korsikov πρέπει να αγκαλιαστούν περισσότερο από το φιλακροάμον κοινό. Το αξίζουν, πρώτα από όλα γιατί παρόλες τις κακουχίες συνεχίζουν να υπάρχουν δέκα χρόνια μετά, χωρίς να τους ενδιαφέρει σώνει και καλά η δισκογραφική προέκταση της τέχνης.
Σας απόλαυσα, παιδιά!
Photos: Χρήστος Λεμονής
495 
