Καταρχάς, σε περίπτωση που σε κάποιον μπορεί να μην είναι ξεκάθαρο, οι Gang of Four είναι ένα συγκρότημα-σταθμός, βετεράνοι του post-punk, που με την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ τους “Entertainment” στα τέλη των 70’s έμελλε να αφήσουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Το ανεβαστικό φανκ-πανκ τους, τα κιθαριστικά ριφ τύπου σημάτων Μορς του Gill, το στιβαρό rhythm section τους, οι οξείς και με καυστικό χιούμορ στίχοι κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, είναι μερικά από τα στοιχεία που τους καθιστούν ένα από τα πιο πρωτοποριακά και επιδραστικά συγκροτήματα στην ευρύτερη ποστ-πανκ σκηνή μέχρι και σήμερα. Πώς να ακούγονταν άραγε οι Red Hot Chili Peppers αν δεν υπήρχαν οι Go4 και –στα καθ’ημάς– θα είχε γραφτεί ποτέ η “Ταξιδιάρα Ψυχή” απ’ τις Τρύπες;
Βέβαια, στην πορεία των χρόνων το σχήμα πέρασε από διάφορα στάδια ανασύστασης, διάλυσης, επανασύνδεσης κτλ, με σταθερό και μοναδικό πλέον εναπομείναντα τον πυλώνα Andy Gill. Και ειναι σίγουρο ότι έχουν προβληματίσει (έως και απογοητεύσει παταγωδώς) πολλούς από τους λάτρεις των πρώτων τριών κυκλοφοριών τους με την εξέλιξη του ήχου τους από κει και πέρα. Παρ’ όλ’ αυτά, μιας και μιλάμε για ένα τέτοιο θρυλικό όνομα, περίμενα μια κάπως μεγαλύτερη ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό. Δυστυχώς, τα τραπεζάκια που είχαν τοποθετηθεί διάσπαρτα στον χώρο του Fuzz μαρτυρούσαν από νωρίς ότι οι Go4 θα παίξουν για λίγους και καλούς.
Χωρίς τελικά την εμφάνιση κάποιου σαπόρτ συγκροτήματος να μας προθερμάνουν και με μέτρια την προσέλευση κόσμου, η Συμμορία βγήκε στη σκηνή στις 10, υπό τον ήχο ινδιάνικων τραγουδιών. Από τη στιγμή που ξεκίνησαν να παίζουν μέχρι το τέλος, ο Gill και η φρέσκια παρέα του διέλυσαν κάθε σκεπτικισμό που μπορεί να υπήρχε στα μυαλά του κοινού για τη συγκεκριμένη ανασυστημένη μορφή της μπάντας και σκόρπισαν χαρά, συγκίνηση, απόλαυση, θαυμασμό.
Η επιλογή κομματιών από τα ένδοξα Entertainment και Solid Gold υπερτερούσαν σαφώς, ικανοποιώντας τους πάντες, που –κακά τα ψέματα– αυτά επιζητούσαμε ν’ ακούσουμε. “Not Great Men”, “Paralysed”, “What We All Want”, “Damaged Goods”, “To Hell with Poverty” μερικά εξ αυτών, με τα δύο τελευταία να ξεσηκώνουν όλους σε ενθουσιώδη χορό. Τρία ήταν τα κομμάτια από την περσινή τους κυκλοφορία (“Where the Nightingale Sings”, “Stranded”, “Isle of Dogs”), ένα από το Content (“Do As I Say”) και το “I Parade Myself” από το Shrinkwrapped, τα οποία παρουσιάστηκαν σε καλύτερη και δυναμικότερη εκδοχή. Στο encore επέστρεψαν με τα “Why Theory?”, “Return the Gift” και τέλος το “He’ d Send In The Army”, στο οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, ο τραγουδιστής John “Gaoler” Sterry κοπανούσε ένα φούρνο μικροκυμάτων μ’ ένα ρόπαλο.
Το σχήμα ως σύνολο ήταν εντυπωσιακό, με τρομερή ενέργεια, έδειχναν να απολαμβάνουν και όχι απλώς να διεκπεραιώνουν. Και ο καθείς ξεχωριστά όμως ήταν στο πόστο του εξαιρετικός: ο Thomas Mc Niece και ο Jonny Finnegan (σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα) να δίνουν ρέστα «πυροβολώντας» μας με ρυθμό, ο “Gaoler” να στέκει αξιοπρεπώς στη θέση του αποχωρήσαντα Jon King διατηρώντας μια ανήσυχη σκηνική παρουσία (προκαλώντας κατά καιρούς μικροπροβληματάκια με τα μικρόφωνα και το μπάσο του Mc Niece) και τέλος ο Andy Gill, με το κλασικό βλέμμα-πάγο, το υπέροχο ανέκφραστο μπλαζέ ύφος και τον σηκωμένο γιακά, να κάνει αυτό που ξέρει πάρα πολύ καλά, ορεξάτος και πεισματικά ακμαίος. Στο αγαπητό “Anthrax” έδωσε σόου, κάνοντας την κιθάρα του να βγάζει απόκοσμους ήχους και πετώντας την με αγανάκτηση ξανά και ξανά στο έδαφος.
Μία ώρα και δέκα λεπτά έπαιξαν οι Go4 και οπωσδήποτε θα θέλαμε να τους ακούγαμε για κάμποσο παραπάνω. Απουσίαζαν παντελώς κομμάτια από το Songs of the Free και το αμφιλεγόμενο Hard , προσωπικά θα ήθελα εκπροσώπηση και απ’ αυτά τα άλμπουμ.
Όσο κι αν με απογοήτευσε το “What Happens Next”, είμαι από αυτούς που δεν σκοπεύουν να ξεγράψουν τον Gill και την καινούρια του συμμορία ακόμα. Την Κυριακή είδα μια δυναμικότατη μπάντα που υποστηρίζει σθεναρά το ένδοξο παρελθόν της και που είναι απολύτως ικανή να προσφέρει συγκινήσεις και στο μέλλον. Το να εξελίσσει μια μπάντα τον ήχο της και να τον οδηγεί σε νέα μονοπάτια δεν είναι από μόνο του απογοητευτικό, μένει ο Gill και η παρέα του να πείσουν από δω και πέρα με λίγη καλή έμπνευση.
Gang of Four setlist
Where the Nightingale Sings
Not Great Men
I Parade Myself
Paralysed
What We All Want
Anthrax
Do As I Say
Stranded
Damaged Goods
Isle Of Dogs
At Home He Feels Like a Tourist
To Hell With Poverty
Why Theory?
Return the Gift
He’d Send In the Army
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
385 
