Η μεγάλη αίθουσα του Βοτανικού είναι κατάμεστη για την επικείμενη χοροεσπερίδα με τους Καλιφορνέζους, σε σημείο, μάλιστα, που πριν καν βγει στη σκηνή η μπάντα η ζέστη είναι ανυπόφορη.
Τα σκηνικά, που θυμίζουν προέλαση ρωμαϊκής λεγεώνας (γιατί ως κατά τη metal εμμονή με τη βίβλο, οι δαίμονες έρχονται μόνο κατά λεγεώνες…), ορθώνονται επιβλητικά στη σκηνή, περιμένοντας την είσοδο του κουαρτέτου. Και παρά την περιβόητη καλιφορνέζικη χαλαρότητα τους βγαίνουν ακριβώς στις 9:30 με ηχητικό φόντο την εισαγωγή του “Imperium”. Ο πατέρας δίπλα, ο οποίος νωρίτερα έχει εκμυστηρευθεί ότι είναι η τρίτη φορά που βλέπει την μπάντα, έχει ήδη αφηνιάσει και σπρώχνει επίμονα τον έφηβο γιο του, που δείχνει ενοχλημένος. Περνάνε τουλάχιστον δύο κομμάτια για να ακουστεί κομμάτι του νέου δίσκου, και έτσι τα προηχογραφημένα έγχορδα του “Now We Die” πηγάζουν από τα ηχεία του Βοτανικού.
Ο frontman, Robert Flynn, ως γνήσιος στρατηγός παροτρύνει τους παλαιάς σχολής οπαδούς στο κοινό να αρχίσουν να πηδάνε, καθώς ο Phil Demmel παίζει τις πρώτες νότες του “From This Day” και κατόπιν δίνει παραγγέλματα για headbanging και moshpit. Έτσι ο ένας υπέρβαρος ύμνος δίνει τη σειρά του στον επόμενο και όλως περιέργως η μπάντα δεν αφήνει έξω κανένα από τους δίσκους της, ακόμη και το υποτιμημένο “Supercharger”.
Κάπου μετά τη δεύτερη προγραμματισμένη διακοπή και πριν το γηπεδικό “Darkness Within”, ο ακούραστος Flynn (ο οποίος έπασχε από κάποια μόλυνση στο αυτί), βγαίνει με μία ακουστική κιθάρα και προλογίζει το τραγούδι λέγοντας ότι θυμάται την τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα στο Rockwave του 2012 και τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν, καθώς ο εξοπλισμός τους παράπεσε και αναγκάστηκαν να δανειστούν τον εξοπλισμό του Zakk Wylde. Επίσης τόνισε ότι γνωρίζει για τις δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα και ότι εκτιμάει αφάνταστα που όλος αυτός έδωσε από το υστέρημα του για να έρθει να δει μια ζωντανή μπάντα και να μην πάει σε κάποιο club για να ακούσει κάποιον dj. Η αλήθεια είναι ότι το κοινό είναι κάθιδρο και μισοσουρωμένο, αν όχι μαστουρωμένο, και συνεπώς δε θα μπορούσε να είναι πουθενά αλλού.
Κατόπιν της τρίτης διακοπής το κοινό είναι τόσο εξουθενωμένο που το σύνθημα “Machine Fuckin’ Head” βγαίνει με δυσκολία από το στόμα του και ο Flynn βγαίνει γελώντας ξανά στη σκηνή και τραγουδώντας Journey, ενώ λέει στο κοινό ότι δεν μπορεί να είναι τόσο κουρασμένοι και προσκαλεί το κοινό να τραγουδήσει για τον εκλιπόντα Dimebag Darell στο οργισμένο “Aesthetics of Hate”. Στο “Supercharger” διατάζει τις πρώτες γραμμές να κάνουν το λεγόμενο “wall of death” αν και ο χώρος δεν το επέτρεπε ιδιαίτερα. Το set κλείνει με το εικονοκλαστικό “Halo” και με τις απαραίτητες φωτογραφίες υπό τον ήχο του feedback και της καταρρακτώδους βροχής.
Η μπάντα έχουν εξελιχτεί σε μια άκρως επαγγελματική metal μηχανή, πράγμα που έχει καλά και κακά. Δεν υπάρχει πλέον το δράμα του αλκοολισμού και της κόκας, δεν υπάρχουν μπαντάνες και φαρδιά παντελόνια και μαζί με αυτά εκλείψανε και οι πρώτοι δύο δίσκοι, γιατί ο κόσμος θέλει να ακούει κομμάτια από το “The Blackening” και το set δεν κλείνει πλέον με το άλλοτε ισοπεδωτικό “Davidian”. Αυτά όλα ακούγονται νοσταλγικά, αλλά αυτός μάλλον είναι ο ήχος της εξέλιξης. Οι Machine Head συνεχίζουν να είναι μια από τις καλύτερες ζωντανές μπάντες του πλανήτη και αξίζουν κάθε ml του ιδρώτα που χύθηκε.
Machine Head setlist
Imperium
Beautiful Mourning
Now We Die
Bite the Bullet
Locust
From This Day
Ten Ton Hammer
Clenching the Fists of Dissent
All Falls Down
The Blood, the Sweat, the Tears
Crashing Around You
Darkness Within
Bulldozer
Killers & Kings
Davidian
Descend the Shades of Night
Now I Lay Thee Down
Take Me Through the Fire
Aesthetics of Hate
Game Over
Supercharger
Halo
427 
