Αυτό ήταν ομολογουμένως ένα δύσκολο εγχείρημα, αλλά θεωρώ ότι το φέραμε εις πέρας.
Οι φίλοι με είχαν προειδοποιήσει ότι η διαφορά θερμοκρασίας δε θα ήταν ιδιαίτερη και η σκιά θα ήταν περιορισμένη. Εντούτοις ως γνήσιο μαχίμι ακολουθώ μέσα στο λιοπύρι την τρελαμένη Χριστίνα, τρώγοντας το λιωμένο, πλέον, DIY σάντουιτς μου και παίζοντας με την ηλίαση.
Κοντά στις 4 και το απόγευμα η χαριτωμένη Dj Spery ανέλαβε το ρόλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα, τουτέστιν -σε συναυλιακούς όρους- να ανοίξει το φεστιβάλ και να κάνει μία απόπειρα να ξεκουνήσει τον ελάχιστο παρευρισκόμενο κόσμο από τις σκιές. Ίσως ανεπιτυχώς, αλλά εγώ θα την έχριζα ηρωίδα για την απόπειρα της να ξεσηκώσει οποιαδήποτε σαύρα ήταν εκείνη τη στιγμή στο Terra Vibe με τα βαλκανικά dub beat της και πετώντας καραμέλες στους μετρημένους μπροστά στη σκηνή.
Ακολούθησαν οι Αθηναίοι Les Skartoi, που είναι μια πολυμελής μπάντα με ska και dub αν και αναγνωρίζω κάποια μέλη από πιο underground punk live. Η μπάντα είναι δεμένη και φροντίζουν να μπολιάζουν τα κομμάτια τους με πολιτικά μηνύματα, αναφερόμενοι στα διαλείμματα σε τραπεζίτες και στην επέτειο θανάτου του Carlos Giulliani και κάποιου άλλου συντρόφου, του οποίου το όνομα, δυστυχώς, δεν έπιασα. Καταλυτική σίγουρα για την εμφάνιση των παιδιών είναι η άνετη εμφάνιση και η ακούραστη φωνή της frontwoman Ελένης Σπυράτου, καθώς και κάποιες καλά επιλεγμένες διασκευές σε Madness και Ramones.
…Σε συσχετισμό με την αψυχολόγητη διασκευή των Fundracar στο “Feel Good Hit for the Summer” που έκανε το Θωμά δίπλα μου να μορφάσει. Ωστόσο βρήκα διασκεδαστικά τα ubertroll τραγούδια του γκρουπ, ιδίως από θεματολογικής και στιχουργικής απόψεως. Ο ήχος των Fundracar είναι κάπως πιο βαρύς από αυτόν των προηγηθέντων και πιο dub και με την προσθήκη δύο καλεσμένων , εκ των οποίων ένας ήταν ο γνωστός rapper Εισβολέας, έδωσαν ένα αξιοπρεπές live, αν και προσπαθώ να θυμηθώ το τραγούδι με τον Obi-Wan Kenobi… Κατόπιν μιας παροτρύνσεως του frontman να μη ρουφάμε τα διαφημιστικά μπαλόνια της Duo, η μπάντα αποχωρεί. Κάπου στο βάθος ακούγεται η μια ομάδα , των πανταχού παρόντων , βραζιλιάνικων κρουστών.
Σειρά έχουν οι Baildsa (μπαΐλντισα, προφανώς, ε;) από τη συμπρωτεύουσα. Η επίσης πολυμελής βαλκανο-ska μπάντα δείχνει άκρως επαγγελματικό πρόσωπο. Αυτό που διαγιγνώσκω είναι η ska βάση σε συνδυασμό με τα χάλκινα της Γουμένισσας, που γενικά δεν είναι άσχημο αλλά ούτε κάτι πρωτότυπο. Στα μεσοδιαστήματα ο τραγουδιστής απευθύνει κάποια πολιτικά φορτισμένα μηνύματα, που συνοδεύονται από αντίστοιχης θεματολογίας τραγούδια και διασκευές όπως αυτή στο “Φυσάει Κόντρα” των Active Member. Θα μπορούσαν εντούτοις να αποφύγουν την προβλέψιμη διασκευή στο “Kalashnikov” του Goran Bragovic που είχε ήδη ακουστεί από την Dj Spery νωρίτερα.
Αρκετά τυπικός στο ραντεβού του ο Manu Chao και οι La Ventura ανεβαίνουν στη σκηνή περί τις 11 παρά. Η πενταμελής μπάντα φαίνονται σαν να τους έχεις κουρδίσει πηγαίνοντας πίσω-μπρος στη σκηνή και ακολουθώντας τον αεικίνητο Chao, πλην του τραυματία μπασίστα που είναι κρυμμένος πίσω από ελληνικές και παλαιστινιακές σημαίες. Με εντυπωσίασε η ενέργεια και ο αέρας του υπερκινητικού κιθαρίστα τους και η σταθερότητα του drummer τους.
Κατά τα άλλα η μπάντα εκτελεί σε ρυθμούς πολυβόλου τα πάλαι ποτέ hit των Mano Negra και των σόλο δίσκων του Chao, όπως τα “Clandestino”, “King of the Bongo”, “Mr.Bobby” υπό τη συνοδεία της εξωτικής κρεολικής γλώσσας του καλλιτέχνη. Το σκηνικό γίνεται σχεδόν διονυσιακό καθώς όλοι χορεύουν ημίγυμνοι και μαστουρωμένοι/σουρωμένοι γύρω μου και βλέπω κόσμο κυριολεκτικά χυμένο δίπλα στο κιγκλίδωμα.
Ωστόσο, νιώθω μία συνεχή επανάληψη στο set της μπάντας και παρόλη τη διασκέδαση που με περιβάλλει αρχίζω να κουράζομαι μετά από μιάμιση ώρα επαναλαμβανόμενων ska ρυθμών. Προς τέρψιν του πλήθους ο Chao συνεχίζει για αρκετή ώρα ακόμη. Κάποια στιγμή, προς δική μου τέρψιν, έρχεται η ώρα του αποχωρισμού και του μακρινού δρόμου της επιστροφής Μπορώ να πω ότι θυμήθηκα τα καλά και τα κακά των φοιτητικών χρόνων. Ελπίζω να κάνω καιρό να δω ξανά σαλβάρι…
Photos: Χριστίνα Αλώση
507 
