Μπρρρρ, έχει ακόμη ψύχρα η μαλακία. Αλλά το δαιμόνιο πνεύμα του Rockway δεν κολλάει πουθενά.
Ούτε στο κρύο ούτε στη βροχή, γιατί, ως γνωστόν, Steyer Hellas πουθενά δεν κολλάς. Εντούτοις, όταν μπήκα στο αγαπημένο ΑΝ ένιωσα κάπως άβολα καθώς ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αισθητά μειωμένος, φέρνοντας μου στο μυαλό σκηνές από τα πρόσφατα αστυνομικά δελτία. Αλλά να σου ο Πανόπουλος και κάποιοι φίλοι ως ενισχύσεις και το μπιράκι το επιούσιο κατέβηκε πιο εύκολα.
Το χαρτί γράφει ώρα έναρξης 9 και ο φίλος Τάκης είναι λίγο ανυπόμονος, αλλά ευτυχώς περί τις 9:35 οι Claim What is Ours ανεβαίνουν στη σκηνή. Για όσους δεν έχουν μπει στο πνεύμα, το concept για απόψε είναι (το αποκαλούμενο από τη νεολαία) metalcore σε διάφορες εκφάνσεις του. Το κουιντέτο των CWIO είναι σχετικά πρόσθετη μπάντα απ’ όσο γνωρίζω, με λίγη εμπειρία στην πλάτη της, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι δεν παίζουν δεμένα.
Η μπάντα ανταποκρίνεται, κατά το δυνατόν, στις απαιτήσεις του εστιασμένου μεταλλικού της ήχου και λέγοντας “κατά το δυνατόν” , εννοώ ότι το σύνολο είναι φαινομενικά καλό, με κάποιες διορθώσεις σε επιμέρους σημεία. Το μόνο που με ενοχλεί είναι η πεπατημένη ηχητική οδός που ακολουθούν, αλλά η αρχή είναι πάντα δύσκολη και δύστοκη.
Οι Seasons A.C. αντικατέστησαν τους κρεβατωμένους Blame Kadinsky, όπως μάθαμε από τους ίδιους τους SAC. Ο ήχος αυτών των πέντε Αθηναίων είναι πιο νευρικός και μεταλλικός από αυτόν των προπομπών τους CWIO και κατά τι πιο αποτελεσματικός με το αυξανόμενο κοινό. Το σίγουρο όμως είναι ότι το να βάζεις πάγο σε ένα κοινό που απλά δε γουστάρει να σε δει, μιλώντας για πελατειακές σχέσεις (όταν ήδη ο ένας στους τρεις από κάτω παίζει σε μπάντα), σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να έρθεις σε επαφή με αυτό και να τραβήξεις την προσοχή του, όσο εκνευρισμένος και αν είσαι.
Τέτοια ήταν και η προσέγγιση του μπασίστα του γκρουπ, που προξένησε αρκετή αμηχανία, και σε συνδυασμό με τα συνεχή ευχαριστήρια που ακούγονταν κατά διαστήματα από όλες τις μπάντες, άρχισαν να κουράζουν τον κόσμο. Κατά τα άλλα η μπάντα υπήρξε αρκετά δεμένη και προβαρισμένη στα κομμάτια της.
Παρεμπιπτόντως οι Emmure μόνο cult δεν είναι, σε αντίθεση με το αξιοθαύμαστο t-shirt των ADF, που πλανάται για λίγη ώρα στο χώρο.
Οι ανερχόμενοι αστέρες Fall of Man, εμφανίστηκαν επίσης λειψοί, και δεν αναφέρομαι στον τραυματισμένο frontman τους, αλλά στο ότι ο ένας εκ των δύο κιθαριστών τους έλειπε λόγω εξεταστικής και αντικαταστάθηκε από μέλη των νοσούντων Blame Kadinsky (μου φαίνεται) και των headliners.
Για αυτόν το λόγο, μάλλον προτιμήθηκαν, και τα πιο ευθέα και άμεσα (λέγε με punk/ hxc) τραγούδια τους, σε σχέση με τα πιο πρόσφατα, περίπλοκα πονήματα τους, γεγονός που δε με ενόχλησε καθόλου, αν και, ομολογουμένως, λόγω μπίρας την πέρασα πιο επιδερμικά την εμφάνιση τους.
Τέλος περί τις 12 παρά ήρθε η σειρά των headliners, All Vows Collapse, οι οποίοι γιορτάζανε την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου EP τους. Η νύχτα είναι εμφανώς διοργανωμένη γύρω από αυτούς καθώς το κοινό απαρτίζεται από φίλους, με τους οποίους ανταλλάσσουν χαριτολογίες για τη σεξουαλική τους ζωή, και ακόμη πρώην μέλη του γκρουπ που συμμετέχουν σε κομμάτια. Ο ήχος είναι λίγο πιο άμεσος και χύμα από αυτόν των προηγούμενων συγκροτημάτων και ίσως ακόμη και πιο μεταλλικός. Ο frontman τους φαίνεται σε καλή φόρμα, σύμφωνα τα λεγόμενα παρευρισκόμενων γνώριμων προσώπων και ο κόσμος φαίνεται να το διασκεδάζει επιδιδόμενος στα οικεία σπορ του stage diving και του crowd surfing.
Η ίδια η μπάντα στο σύνολο της δείχνει αρκετά δεμένη και σίγουρη επί σκηνής και περί της μία παρά δίνει τη χαριστική βολή με όσους επιπλέον έχει ανεβάσει στη μικροσκοπική σκηνή και αφού ευχαριστήσει (και πάλι) δια στόματος frontman τους πάντες, αποχωρεί. Η μόνη μου ένσταση, όταν ανάβουν τα φώτα, είναι ότι, ενώ όλα αυτά τα συγκροτήματα έχουν. φαινομενικά. κάποιες διαφορές, ο παρονομαστής παραμένει ο ίδιος για τα περισσότερα από αυτά τα συγκροτήματα και κατά συνέπεια δε νιώθω σα να έχω αποκομίσει κάτι από το εν λόγω live. Ίσως πάλι να είναι πολύ νωρίς για να ξεπροβάλλει κάτι ενδιαφέρον.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
434 
