Επανακυκλοφοριών συνέχεια για τους βλάχους weed metallers, μετά το αξιολογότατο “God Luck and Good Speed” ήρθε και η σειρά του διάδοχου του, του “Jason The Dragon” του 2011, και ό,τι είχαμε πει στην κριτική του προγενέστερου άλμπουμ ισχύει, με μια στροφή προς το χειρότερο.
Όχι ότι τα παιδιά εδώ έχουν χάσει το groove τους, αντίθετα όταν το πιάνουν το κάνουν αριστοτεχνικά, η λέξη κλειδί όμως είναι “όταν”. Το άλμπουμ, χωρίς να είναι κακό, χάνει σε συνοχή, ενώ ξεκινάει δυναμικά στο δεύτερο μισό κάνει κάτι παύσεις και σε χάνει. Άντε, επειδή είστε rednecks ένα εμβόλιμο ακουστικό με slide κιθάρες και μπάντζο το επιτρέπουμε. Στο δεύτερο το παρατραβάτε αλλά επειδή είναι τελευταίο κομμάτι και όποιος δε γουστάρει το αγνοεί να το πάρει ο διάολος. Κομμάτι drum solo όμως ρε κοπρίτες; Πραγματικά είμαι της άποψης ότι τα drum solo σε studio άλμπουμ πρέπει να απαγορευτούν δια νόμου με εξαίρεση την κατηγορία metal masturbation (Vai, Malmsteen κλπ) που έτσι κι αλλιώς την ακούνε μόνο καθηγητές κιθάρας και όσοι πάνε στα μαγαζιά με μουσικά όργανα να πουλήσουν μούρη στα πιτσιρίκια. Και στα live μόνο σε περίπτωση αλλαγής χορδής, ε!
Εν πάση way, το άλμπουμ είναι καλούτσικο μεν, υποδεέστερο του προκατόχου του δε, οπότε αγοράστε το μόνο αν είστε southern/ stoner/ sludge τελειομανής και θέλετε ότι άνω του μέτριου υπάρχει. Αν από την άλλη προτιμάτε μια επιλεκτική δισκοθήκη με τα καλύτερα του είδους, προτιμήστε κάτι άλλο, και μη λυπάστε τον frontman Dixie Dave, ο άνθρωπος παίζει στα μισά μεγάλα group της φάσης οπότε όποιους και να προτιμήσετε αυτός κατά πάσα πιθανότητα πάλι λεφτά θα πάρει (και θα τα πιεί…).
426 
